Wie ben ik?

Ik heb hier gister behoorlijk mijn hart gelucht en verteld dat ik een travestiet ben. Nu is 'travestiet' een heel erg breed begrip. Een man die als een vrouw verkleed over straat gaan omdat hij zich daar vrijer door voelt, kan een travestiet genoemd worden. Een man die doet alsof hij een vrouw is omdat hij ongelukkig is met zijn mannelijke lichaam kan een travestiet genoemd worden (al is transseksueel waarschijnlijk een betere term om zo iemand te beschrijven). Ook een man die een slipje aantrekt omdat hij daar opgewonden van raakt en zich vervolgens aftrekt - iemand die vrouwenkleding aantrekt puur om het seksuele aspect dus - kan een travestiet genoemd worden. Net zoals een man die verkleed als vrouw naar een feestje gaat, puur om de lol ervan.

Ik ben echter geen van de bovenstaande 'soorten'. Ik ga nooit met vrouwenkleding over straat, ik draag het alleen wanneer ik alleen thuis ben of met iemand die ik volledig vertrouw. Ik ben er niet ongelukkig mee dat ik een man ben, ik doe het niet om het seksuele aspect ervan en ik doe het ook niet omdat ik zo'n grote lolbroek (of lolrok xD ik maak het inkoppertje zelf maar ff) ben.

Maar waarom doe ik het dan wel? Ik weet het niet, om eerlijk te zijn. Dat wil zeggen, ik weet dat ik het doe omdat het een fascinatie van mij is, maar waar die fascinatie vandaan komt, weet ik niet. Ik denk ook niet dat ik daar ooit achter ga komen. Aan mij vragen waarom ik een travestiet ben, is volgens mij net als aan iemand anders vragen waarom diegene hetero of homo is. Waarom ben je hetero of homo? Geen idee eigenlijk. Waarom heb je een fascinatie om je als vrouw te kleden terwijl je een man bent? Geen idee eigenlijk.

Ik kan geen gebeurtenis aanwijzen waardoor die fascinatie is ontstaan, zo'n gebeurtenis is er bij mij gewoon niet geweest. Ik zou zelfs geen tijd kunnen aanwijzen vanaf wanneer ik die fascinatie had, het is geleidelijk ontstaan. Ik begon het te merken toen ik in de puberteit kwam. Als ik met vrienden over straat liep en er liep een vrouw met een strak truitje of grote borsten langs, werd er altijd wel door een van mn vrienden gezegd 'moet je die dingen kijken, die zou ik best wel in mn handen willen hebben' of iets in die richting. Ik was ook benieuwd hoe 'die dingen' zouden voelen, alleen was ik er niet benieuwd naar hoe die dingen in mn hand zouden voelen, maar hoe die dingen op mijzelf zouden voelen.

Mijn fascinatie ging echter niet alleen over borsten (dat zou op zich niet zo raar zijn, er zijn zat mannen die geobsedeerd zijn door borsten, kijk maar wat het meest bekeken verhaal op deze site is) maar ging over het vrouw zijn in het algemeen. Hoe is het om lang haar te hebben? Hoe is het om een strakke spijkerbroek of een truitje te dragen? Hoe is het om op hakken te lopen?

Mijn fascinatie ging dus ook voor een groot gedeelte over kleding. Ik heb nooit wat gehad met seksuele vrouwelijke kleding, die dingen die Thaise shemales die je nog wel eens op internet tegenkomt dragen zeg maar. Mijn fascinatie ging en gaat nog steeds alleen uit naar alledaagse kleding zeg maar, ik kan daar niet echt een reden voor geven, maar t is zo

Nu is het zo dat veel vrouwen make-up dragen en je zou dus ook denken dat ik daar geinteresseerd voor ben. Maar dat ben ik dus niet. Ook hiervoor geldt dat ik niet weet waarom, maar ik heb nog nooit make-up opgehad en daar ook nooit behoefte aan gehad.

Toen die fascinatie begon, heb ik eerst een hele tijd aan mezelf getwijfeld. Waarom was ik zo geinteresseerd in vrouwelijke dingen? Was ik soms homo? Nee, hoelang ik er ook over nadacht, ik viel toch echt gewoon op vrouwen. Hoewel ik nog steeds niet wist waar die fascinatie nou vandaan kwam, werd hij wel steeds sterker. Op een gegeven moment werd hij zo sterk, dat ik er wel aan moest toegeven. Ik moest weten hoe het zou voelen om op een vrouw te lijken. Ik heb toen dus kleding en ondergoed via internet besteld om het uit te vinden. Elke keer als ik zeker wist dat ik de komende paar uur alleen thuis zou zijn (wat overigens niet vaker dan 1x per week was) trok ik de kleren aan. Dat gat echt zo'n enorm goed gevoel.

Ik ben geneigd dat goede gevoel als een bevrijdend gevoel te omschrijven, maar dat kan niet. Het is namelijk niet zo dat ik me gevangen voel in een mannelijk lichaam, ik voelde me gewoon een man en ik haatte mezelf daar niet om. Hoe kan het dan bevrijdend voelen om me een x niet als man te kleden? Ik weet het ook niet. Zo voelt het nu eenmaal.

Ik bleef me in het geheim zo kleden, totdat ik een serieuze relatie kreeg en ik niet voor mn vriendin wilde blijven achterhouden wie ik echt was. Gelukkig stond ze er helemaal open voor en steunde ze me er heel erg in. We hebben avonden lang zitten praten over bepaalde vragen die ik had over het 'vrouw zijn'. Op een gegeven moment vroeg ze me of ik ook in het openbaar vrouwenkleding wilde dragen. Dat wilde ik niet, om verschillende redenen. Zo ben ik de meeste tijd gewoon een man en kleed ik me dus ook zo en ik vind het niet nodig dat iedereen te weten komt hoe ik een klein gedeelte van de tijd ben door als vrouw verkleed te gaan. Laat alle vreemden maar gewoon denken dat ik altijd ben zoals ik meestal ben: een man. Daarnaast is het vrij duidelijk te zien dat ik een man ben als ik vrouwenkleding aan heb, als ik zo naar buiten zou gaan, zou ik voor iedereen niet meer zijn dan een wandelende freakshow, iets waar ik geen behoefte aan heb.

Ik wilde me dus niet in het openbaar als vrouw kleden. Wat ik echter wel heb gedaan, is samen met mijn vriendin winkelen voor vrouwenkleding. Ik had toen mn gewone kleding aan en we deden tegenover iedereen dus net alsof we kleding voor mn vriendin aan t kopen waren en niet voor mij. Alleen was zij niet degene die de kleren paste toen we in het pashokje stonden, maar ik. En zo had ik dus nieuwe kleding.

Ik heb net gezegd dat ik niet als vrouw verkleed ga in het openbaar omdat ik me gewoon een man voel het grootste gedeelte van de tijd. Daar moet ik nog ff op terugkomen. Ik vraag me namelijk wel iets af. Doe ik dat om mezelf een beetje te beschermen? Zou ik, als ik zo erg op een vrouw zou kunnen lijken dat niemand nog doorhad dat ik iets tussen mn benen heb hangen, nog steeds niet als vrouw over straat willen? Ik durf hier eerlijk gezegd geen antwoord op te geven.



Ik ben dus iemand die vrouwenkleding aantrekt omdat het een bevrijdend gevoel geeft, terwijl ik nergens van bevrijd hoef te worden. Ik ben iemand die zegt mannelijk te zijn, terwijl hij misschien wel als vrouw door het leven zou gaan als hij echt op een vrouw zou kunnen lijken. Ik ben maar een verwarrend iemand Maar dat is nou eenmaal wie ik ben