Zo-hard-als-vla Bryan.

Ik draai de kraan open en was mijn handen. Ik laat even extra wat water over mijn polsen lopen. Het is misschien een rare tik, maar het koelt zo lekker af. Ik werk mijn make-up wat bij en knijp de krullen in mijn haren nog eens extra aan, trek mijn shirtje goed en hoor iemand naast me grinniken. Het is Iris.

‘Lo, trek dat shirt eens wat omlaag en laat de meiden eens buiten spelen’.
Ik kijk via de spiegel Iris aan en kijk vervolgens naar mijn borsten. Ik heb een shitje aan dat iets wat is uitsneden. Maar ik blijf classy en bescheiden. Ik hoef immers mijn shirt niet echt naar beneden te trekken. “God” was gul toen hij mijn borstformaat creëerden. In tegenstelling tot Iris. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik kijk Iris via de spiegel weer aan.
‘Zeg Iris, Ik hoef mijn shirt niet omlaag te trekken, ik kan zo ook wel mannen scoren hoor’.
En ik steek mijn borsten even extra vooruit. Iris slaat mij op mijn kont en we lopen al lachend de trap weer af terug de kroeg in.

Net voordat ik weer met beide benen op de grond sta word er naast mij een jongen in een houdgreep genomen door 3 wandelende potten gel (koorballen), en wordt er zonder pardon een poging gedaan om 11 glazen bier in de strot van de jongen te gieten. De beste jongen doet zijn best om het binnen te houden. Want god oh god, het “heilige water” mag niet geschonden worden door uitgekotst te worden. Maar helaas... Nog voordat het 8ste glas aan zijn lippen wordt gezet, komt het al terug. En binnen no time staan de uitsmijters erbij en kan deze jongeman en zijn mede potten gel het wel vergeten om nog een kroeg binnen te komen in het prachtige Eindhoven.

Mijn telefoon gaat en het is Bryan.
‘Hee Lo, waar ben je!’
‘Hee Bryan, ik ben bij Stratum. Ergens. Wacht hier heb je Iris die weet wel waar we zijn’
Ik geef mijn telefoon aan Iris en een paar minuten later voel ik twee handen op mijn heupen. Daar staat hij dan. Mijn Bryan. Sinds kort mijn prins op het witte paard (/witte auto), of op de barkruk. Het is maar op wel moment van de dag je hem tegen komt.

De avond loopt al snel op een einde en ik laat me verleiden om met Bryan mee naar huis te gaan. Al zoenend en strelend maakt hij de voordeur open en op dezelfde manier lopen we de trap op en vallen we op zijn bed. We ontdoen elkaar van onze kleren en ik word enthousiast verwelkomt in zijn boxer. Ik kus mij een weg via zijn borstkas naar zijn buik en... Er wordt ineens op de deur geklopt.
‘Bryan, lieverd, heb je een leuke avond gehad?’ zegt een al wat oudere maar vriendelijke vrouwen stem.
Ik kijk met grote ogen naar Bryan, die (ondanks het weinig licht) enorm rood lijkt te worden.
‘Ja, Mam... ‘ stamelt hij.
Wat eens zo hard en enthousiast was, was nu zo slap als vla geworden en hoe erg ik ook mijn best doen, of hoe erg hij zijn best doe. Wat hard was, werd het deze nacht in ieder geval niet meer.

Mijn “prins” valt al snel in slaap maar ik ben klaar wakker. Ik kruip uit bed en trek mijn kleren snel aan. En sluip zo stil mogelijk de trap af en ontdek dan pas de vele familiefoto’s die er hangen. Ik sla mezelf voor mijn hoofd. Hoe had ik die kunnen missen. Ik maak de voordeur open en sluit deze achter me en pak mijn telefoon erbij.

‘Iris, met mij, wakker worden!’
‘Lo, wat is er?’
‘Iris.. Ik heb zo juist de grootste turn-off ooit meegemaakt..’
‘Wat dan Lo? Bij Bryan?’
‘Iris, zijn moeder klopte op de deur...’



En zo Dames en Heren, is zo-hard-als-vla-Bryan ontstaan.
Het heeft ongeveer 1,5 week geduurd voordat Iris mij weer aan kon kijken zonder in lachen uit te barsten.
Een fijne nacht Lezers.