Acteerwerk

Vlak nadat ik die serieuze dip had (6 dagen duurde hij deze keer), vertrokken we met mijn schoonouders en schoonbroer naar een vakantiepark in Nederland. Dit is iets waar ik sowieso al niet naar uitkijk (mijn schoonfamilie is niet de meest aangename), maar op dát moment leek het vooruitzicht van een week op elkaars lip te zitten in zo'n krappe 8-persoonsbungalow meer op een levenslange opsluiting in Guantánamo. Om maar aan te geven hoe erg ik er tegenop zag.

Thuis ben ik al erg beperkt in m'n vrijheid, maar ik kan tenminste zelf kiezen wanneer ik strijk, was en plas. En wanneer ik me slecht voel, kan ik me in m'n eigen gedachtenwereldje (onder m'n dekentje op de bank) afzonderen. Maar m'n echtgenoot had me vooraf al duidelijk gemaakt dat hij verwachtte dat iedereen zich vrolijk zou gedragen. Ik moest maar moeite doen, uit respect voor zijn ouders die dit tripje organiseerden en betaalden. Alsof ik mijn slechte dagen zelf kan kiezen.

De twee eerste dagen lukte het me nog wel om de schijn op te houden en mijn happy face op te zetten. Ik ben hier in al die tijd ook best goed in geworden. Naar de buitenwereld toe zal ik steeds proberen om niets van mijn innerlijke kwelling te laten merken. Ik zie het al een soort masker waar ik me achter verstop. Enkel wanneer ik merk dat iemand écht interesse toont, écht wil weten hoe het met mij gaat, kan ik het tegenwoordig niet meer zo goed maskeren. Gelukkig zijn er niet veel mensen écht geïnteresseerd. Ze vragen soms wel hoe het gaat, maar hopen tegelijkertijd dat je zegt dat alles ok is. Ook als ik met vochtige ogen zeg dat het goed gaat met mij, aanvaarden ze dat antwoord maar al te graag en vragen ze zeker niet door. Niemand hoort graag dat het niet goed gaat, dat geeft hen een ongemakkelijk gevoel, dus ze zijn blij met de uitweg die ik hen schenk.

Na die eerste twee dagen viel het me steeds zwaarder om constant "vrolijk" te zijn, of toch te doen alsof. Kleine (en grote) ergernissen staken de kop op, maar ik mocht ze niet uitspreken, mijn ongenoegen niet laten merken. Het gaat dan om uitspraken die ze doen of dingen die ze mijn kinderen toelaten terwijl ze weten dat ik het daar niet mee eens ben, of kleine steekjes die gegeven worden. En doordat ik geacht werd om steeds bij de groep te zitten, ook als het me niet interesseerde (er werd bijvoorbeeld héél veel tv gekeken) werden al die ergernissen honderden keren groter in m'n hoofd. De gedachtenmolen draaide weer overuren. En ik werd steeds ongelukkiger. Maar ik mocht het niet laten merken.

Toen ik op de vierde dag toch de kans zag om me terug te trekken op de slaapkamer en even in m'n boek te lezen (de anderen keken naar een stand up comedian die voor mij veel te grof gebekt was) kreeg ik nadien een serieuze uitbrander van m'n man. Even terug in de lijn lopen dan maar.

De laatste twee dagen kon ik het écht niet meer opbrengen. Ik voelde me steeds dieper wegzakken, maar moest er constant tegen vechten. Ik was uitgeput. Ik heb uiteindelijk migraine geveinsd om me toch op de kamer terug te kunnen trekken. Ik had ook echt wel veel hoofdpijn van het voortdurend gepieker en was gewoon op, dus veel acteren was er niet bij. Ik weet dat dit misschien een laffe oplossing was, maar voor mij wel noodzakelijk om de rest van de week door te komen en niet opnieuw zover weg te zinken als de week voordien. Al werd het me niet door iedereen in dank afgenomen, toch heb ik er geen spijt van dat ik het zo gedaan heb.

Toch wel jammer dat ik zelfs in familiekring niet mezelf kan zijn.