Niet ik

Een nickname kiezen bleek niet zo eenvoudig. Mijn eerste pogingen werden afgewezen omdat ze al door één van jullie in gebruik waren genomen. Uiteindelijk koos ik random voor NietIk. Maar nu ik erover nadenk, kon ik geen passendere naam bedacht hebben.

Er zijn zoveel zaken die ik nooit zou laten gebeuren. Het zou mij niet overkomen ...

Ik zou me niet laten intimideren door een man. Mijn man zou van me houden, me steunen in alles wat ik doe, me m'n eigen ding laten doen en toch ook zoveel samen met hem. Ik zou niet geïsoleerd raken in een ongelukkig huwelijk, NIET IK

Ik had niet veel vriendinnen, maar ik was blij met diegenen die ik wel had. We hadden zoveel plezier, we deelden alles. Wie had gedacht dat een man me al van minuut 1 van hen zou proberen weg te lokken? Dat ik zo naïef zou zijn om het niet door te hebben en me te laten afzonderen? Want wie heeft vrienden nodig als je een partner hebt? Hij niet, maar hij steunt volledig op z'n ouders en z'n broer, die hij dagelijks ziet. Wie had gedacht dat ik op m'n 40ste niemand meer zou hebben (al 23 jaar eigenlijk), dat ik zo zou hunkeren naar al was het maar 1 iemand die mij uit mijn isolement zou kunnen halen, NIET IK

Ik zou nooit m'n sport opgeven, daarvoor deed ik het te graag. Nooit gedacht dat ik me toch hiertoe zou laten dwingen na de geboorte van m'n 2de kind, NIET IK

Nooit gedacht dat de zelfbewuste meid die ik was, ooit zo'n klein bang vogeltje zou worden. Onzeker over haar hele zijn. Zonder vertrouwen, bang van de wereld, want wat denken ze over me, wat zien ze, wie zou oprecht in mij geïnteresseerd kunnen zijn? Nooit gedacht dat ik zo zou veranderen, NIET IK

Mijn werk was mijn uitlaatklep. De plaats waar ik op adem kon komen. Hard werken om mijn thuissituatie even te kunnen vergeten. Lieve collega's die me aanvaardden zoals ik was. Maar me ook een kijkje gunden in hun eigen, normale leven. Nooit gedacht dat een nieuwe baas mijn enige veilige plaats op 2 jaar tijd kon ombouwen naar een tweede stressplek. Nooit gedacht dat ik maandenlang huilend in de auto zou zitten op weg naar m'n werk. Ik zou niet breken, NIET IK

Ik zou een leuke moeder zijn. Niet eentje die door haar eigen onzekerheid elke opmerking van haar puberende dochters keihard zou laten binnenkomen, maar die over voldoende relativeringsvermogen beschikte om te weten dat dit maar puberaal gedrag is en het zou aanvaarden binnen bepaalde grenzen. Ik zou niet onzeker zijn over mijn capaciteiten als moeder, NIET IK

Ik zou geen ongelukkig leven leiden, ik zou het nooit zover laten komen. Ik zou een liefhebbende echtgenoot vinden en een leven lang gelukkig zijn met hem en een stel kinderen. Ik zou nooit scheiden zoals mijn ouders, dat zou ik m'n kinderen nooit aandoen, NIET IK

Nu lijkt een vechtscheiding (en dat zou het worden) de enige oplossing om uit m'n depressie te raken. Maar door de depressie heb ik daar geen kracht voor, vicieuze cirkel ...

Er is nog een andere optie, waarover ik steeds vaker nadenk. Maar momenteel kan ik ook dit nog niet opbrengen. Want wat als ik ook dat niet tot een goed einde breng? En heb ik daar überhaupt het lef voor?

NietIk