Moeilijke beslissing

Het gaat nog steeds niet goed met mij. Soms even wat beter, dat wel. Maar zeker niet goed. Het blijft een struggle, elke dag opnieuw.

Steeds maar weer langzaam de berg opklimmen om dan onverwacht en pijlsnel weer naar beneden te donderen. Vervolgens een paar dagen later weer aan de klim uit het dal beginnen. Vermoeiend, dat begrijp je.

De laatste maanden lijken de dieptepunten elkaar steeds sneller op te volgen. Er is niet veel meer nodig om mij van die bergwand af te blazen. Waar er vroeger een rukwind aan te pas moest komen, is nu steeds vaker een licht briesje al voldoende om mij te laten wankelen. En bij de kleinste onoplettendheid lig je dan in de diepte. Pijnlijk, dat begrijp je.

Ik ben nu op het punt beland waar er écht iets moet gebeuren. De gewone wekelijkse therapie voldoet niet meer. Ja, na zo’n sessie is mijn hart weer even gelucht en kijk ik vaak weer even anders naar de dingen die me onderuit kunnen halen. Maar bij het minste voorvalletje (een discussie, een opmerking, een blik ...) verval ik onmiddellijk weer in dezelfde negativiteit. Frustrerend, dat begrijp je.

Het voorstel is dat ik me vrijwillig laat opnemen in een psychotherapeutisch centrum. Om zowel mentaal als fysiek eens helemaal tot rust te komen. En om tegelijkertijd hard te werken aan mezelf middels verschillende therapieën. Op zich een aanlokkelijk vooruitzicht. Maar ook nog zoveel vragen. Want hoe lang moet ik daar verblijven? Starten met 6 weken en dan zien we wel, zeggen ze. Kan makkelijk 6 maanden worden ook, of langer. Beangstigend, dat begrijp je.

Wat met het thuisfront? Kan een moeder ervoor kiezen om haar gezin zomaar weken, maanden achter te laten? Hoe zullen de dochters reageren? Nemen ze het me kwalijk of vinden ze het net moedig? Misschien zijn ze wel opgelucht? Zullen ze me komen bezoeken? Wat zal dit met hen doen, emotioneel? Beïnvloedt dit hun schoolresultaten? Pas ik nog in hun leven nadien? Zoveel vragen, zoveel onzekerheid. Verontrustend, dat begrijp je.

En wat met de bacheloropleiding die ik vorig jaar begon? De uitdaging die ik nodig had om aan mezelf te bewijzen dat ik wél iets waard ben. Mijn kans ook om toch íets van sociaal contact op te bouwen. Moet ik die studie na dat eerste, succesvolle jaar zomaar aan de kant schuiven? Verscheurend, dat begrijp je.

En dan is er nog het volleybal. Mijn sport, waarvoor ik jaren heb moeten vechten om ze terug te mogen beoefenen van mijn man. Mijn recreatieve team, dat dit jaar door omstandigheden (blessures, zwangerschap ...) sowieso nog maar uit precies 6 speelsters bestaat. Wat als ík nu ook nog voor de rest van het seizoen verdwijn? Kan ik dat maken naar hen toe? Kan ik hen zomaar in de steek laten? Lastig, dat begrijp je.

En toch besef ik dat dit wel eens mijn enige kans kan zijn om ooit nog een normaal leven te kunnen leiden. Áls ze me daar willen, natuurlijk. Want er moet nog een intakegesprek plaatsvinden. Misschien is dit wel dé hand die ik moet grijpen om nog iets van m’n leven te kunnen maken, om weer enigszins gelukkig te worden, weer opnieuw te kunnen lachen, te kunnen genieten. En om mezelf opnieuw te leren kennen, te ontdekken wie ik werkelijk ben, wat ik echt wil en ook wat ik zeker niet meer wil. Hoopgevend, dat begrijp je.

Toch blijft het lastig voor iemand als ik, die voor iedereen goed wil doen. Voor mezelf kiezen is zeker geen vanzelfsprekendheid. Ik zie het eerder als egoïsme, als iets wat je niet doet, iets wat ik niet kan maken tegenover iedereen die me op één of andere manier zou nodig kunnen hebben. Een moeilijke beslissing, dat begrijp je.