Slecht nieuws

Maandag belde m'n vader met slecht nieuws: tijdens zijn jaarlijkse check-up werd er een tumor ontdekt en bij de daaropvolgende bioptie bleek die kwaadaardige cellen te bevatten. Diagnose: prostaatkanker.

Hoewel we niet zo'n innige band hebben (we horen elkaar zowat 1x/mnd en zien elkaar zo'n 4x/jr), kwam het nieuws toch best hard aan. Je schrikt sowieso altijd wel als je dat vieze K-woord hoort en als het dan een familielid (of iemand anders die je nauw aan het hart ligt) treft, is de impact dubbel zo groot.

Vandaag ben ik meegegaan naar het ziekenhuis, waar ze gingen uitzoeken of er ook uitzaaiingen waren naar andere organen. Gelukkig was dat niet het geval. Wat een opluchting! En nog beter nieuws: de tumor werd in een vroeg stadium ontdekt en is nog heel klein. Hierdoor is er geen operatie nodig, enkel bestralingen. En mijn vader zal volledig kunnen genezen. Oef!

Maar eerst nog die 35 bestralingen doorstaan. Dit wil zeggen 7 weken dagelijks naar het ziekenhuis (weekends niet). Het zal toch heel wat organisatie vergen om steeds iemand te vinden die met hem mee kan gaan. Te meer omdat het dichtsbijzijnde hospitaal 40 km rijden is. En zelf woon ik ook 40 km bij hem vandaan, dus dat is niet evident. Niet onoverkoombaar, maar ook niet zo gemakkelijk. Mijn zus woont wel in dezelfde stad als mijn vader, maar die werkt voltijds en spaart altijd haar vakantiedagen voor de dagen waarop de kinderopvang dicht is of voor wanneer er iets te doen is op de school van haar kinderen. Ze is een alleenstaande moeder. Dus voor haar is het moeilijk om zich hiervoor vrij te maken.

Ik ben wel nog steeds thuis vanwege mijn depressie, dus tijd heb ik er wel voor, maar mijn mentale toestand laat het gewoon niet altijd toe. Ik besprak de situatie met mijn therapeute en zij vindt dat ik me hiervoor niet mag engageren. Af en toe een keer meegaan vindt ze wel kunnen, maar ik mag het niet helemaal op mij nemen.

Maar kan ik dat maken t.o.v. mijn vader? Kan ik hem zeggen dat hij het maar uit moet zoeken? Dat kan ik niet over m'n hart krijgen! Niet ik.

Ik heb nu eenmaal een zeer groot verantwoordelijkheidsgevoel, wil steeds iedereen tevreden stellen. En als dat dan ten koste van mijn eigen geluk of (in dit geval) gezondheid gaat, is dat maar zo.

Dus ik weet nu al dat ik mij zal opwerpen als zijn bestralingsmaatje, maar ook dat ik het hem zo gemakkelijk mogelijk zal willen maken. Misschien stel ik zelfs voor dat hij al die tijd bij ons intrekt. Terwijl ik daar absoluut de energie niet voor heb. Ik kan mijn eigen huishouden nog niet naar behoren uitvoeren, mijn lichaam en geest zijn nog te zwaar uitgeput.

Maar wat kan ik anders doen? Ik kan hem toch niet aan z'n lot overlaten? Hij verdient toch alle steun om dit te overwinnen? Wat voor een dochter ben ik als ik dit niet doe? Maar wat als ik hierdoor weer een grote terugval heb?

Nog meer voer voor mijn gedachtenmolen. Hij draait weer non-stop op overdrive.