Mijn dekentje

Vier dagen
Geen contact met de buitenwereld, gevangen in m'n eigen cocon.
Een web van hersenspinsels.
De wereld draait door maar ik merk er amper iets van. Ik zit hier "veilig" onder een dekentje op de bank.

Mijn man en dochters zijn hier (meest van de tijd) wel, passeren hier wel eens of kijken televisie. Soms spreken ze me aan, dan kijk ik op en soms geef ik een vluchtig, enigszins verward antwoord. Ik hoorde maar een fragment van wat er gezegd werd. Vreemd hoe negatieve of bitsige reacties wél binnenkomen, terwijl al de rest zomaar van m'n pantser afglijdt.

Gisteren leek het even de goede kant op te gaan. Ik kon al een kort gesprek voeren zonder tranen, heb zelfs een beetje van de strijk gedaan. Maar dan is er altijd weer die trigger, hoe onbenullig klein ook, die me weer helemaal omver blaast, die me weer naar m'n dekentje doet grijpen.

Vanmorgen al een aanvaring met de puberdochter gehad. Weer helemaal van de kaart. Maar weer wegkruipen op de bank dan.

Enkele uurtjes later toch maar mezelf weer oppeppen om toch íets te doen. Het (gisteren) gestreken wasgoed wegleggen dan maar. Lijkt misschien een kleinigheid, maar voor mij is dat in deze toestand al een hele karwei, waarvan ik achteraf echt moet bekomen (depressie put je lichaam helemaal uit).

Het stapeltje van de dochter leg ik, zonder iets te zeggen op haar bed en ik ga weer weg. Ze vraagt "wat heb jij?" en gooit er een uitdagend lachje tegenaan. Ze weet goed genoeg dat ze me vanmorgen gekwetst heeft, maar kan het niet laten me uit te dagen. Ik besluit er niet op te reageren, het me niet aan te trekken, gewoon door te lopen.

Maar het is al te laat. Het zaadje werd geplant. De gedachtenmolen is weer op volle toeren. En ik zit weer onder m'n dekentje op de bank.

Wat is er toch met me aan de hand? Waarom kan ik niet normaal reageren, als een volwassen vrouw? Waarom moet dit zo lang duren? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn met wat ik heb?

Gelukkig heb ik m'n dekentje nog.