Pubers in huis ...
Het is toch een aparte ervaring.
Bestaan er meer ondankbare wezens?
Kan je zó egoïstisch zijn? Egocentrisch?
Ze houden geen rekening met je gevoelens en flappen er maar uit wat op hun tong ligt, soms zo respectloos.
Ze stellen steeds zichzelf en hun eigenbelang voorop, verwachten dat je voor hen springt.
Ze beseffen niet hoeveel pijn ze je kunnen doen met hun woorden en zelfs met hun blikken. Of net wel?
Begrijp me niet verkeerd, ik hou enorm veel van m'n 2 puberdochters, maar soms
Soms denk je toch: "Heb ik het hiervoor allemaal gedaan? Heb ik hen hiervoor nachtenlang gewiegd, hen getroost, gesteund, bemoederd? Is dit alles wat ik hen heb bijgebracht? Waar is de liefde, het respect, de tact... die hen met de paplepel werd ingegoten? Is dit wat ik ben voor hen?"
Natuurlijk besef ik (soms toch) dat het slechts een fase is en dat ik eigenlijk niet te klagen heb want het zijn nog brave meiden, ze doen geen drugs ofzo, maar het blijft moeilijk te verteren. Het blijven toch je kleine meisjes die zich meer en meer van je distantiëren.
En met mijn state of mind kunnen ze veel schade aanrichten ...