Liefdeslust

Of er ooit nog een man in mijn leven zal zijn?
Dat durf ik niet geloven!

Ook al schreeuw ik het van de daken dat ik er nooit nog één hoef,
dat ik genoeg last had met die ene,
als ik eerlijk ben met mezelf, is er niets dat ik liever zou willen.
Iemand die er onvoorwaardelijk voor me is,
die zijn armen om me heen slaat,
me stilzwijgend zoveel zegt,
me troost, beschermt, laat zien dat hij me steunt.
Iemand die me kust en knuffelt,
me helemaal wild maakt.
Iemand die me laat lachen, me uitdaagt,
het speelse in me naar boven haalt.
Iemand die me probeert te begrijpen,
met me praat en naar me luistert,
me vasthoudt en me los laat.
Iemand die me de beste versie van mezelf kan laten zijn.
Iemand die me liefheeft, gewoon om wie ik ben,
met al mijn nukken en grillen,
mijn zwaktes en onvolmaaktheden.

Hoe hij er dan uit moet zien?
Dat is van ondergeschikt belang.
Natuurlijk moet er een fysieke aantrekkingskracht zijn,
maar dat schuilt vaak in kleine dingen,
voor mij althans toch.
Ik zoek vooral naar een twinkeling in zijn ogen,
iets guitigs, ondeugend en speels.
De man moet humor hebben en passie
en het liefst is hij sportief.
Maar, hij moet tegen zijn verlies kunnen,
want ik ga hem niet laten winnen ;-)
en ik verwacht van hem hetzelfde.
Hij heeft brede schouders en sterke armen,
straalt zelfvertrouwen uit, zonder arrogant te zijn.
Ruimdenkend en sociaal voelend is hij.
Maar bovenal moet hij lief zijn en betrouwbaar,
respect tonen en geduld hebben,
véél geduld!
En als hij graag kookt, heeft hij een extra streepje voor,
Een vrouw mag dromen, niet?

Maar hoezeer ik ook verlang naar al het bovenstaande,
ik besef maar al te goed dat het bij dromen zal blijven,
dat dit niet voor mij zal weggelegd zijn,
dat ik zal sterven zonder ooit échte liefde te hebben mogen ervaren.