Wegdrijven

Ik lijk steeds verder weg te drijven. Weg van iedereen die ik graag zie. Ik voel hun liefde niet en weet niet hoe ik hen de mijne kan tonen. Ik ben hun liefde niet waard. Zij zien de mijne niet.

Wegdrijven lijkt zo aanlokkelijk. Heerlijk liggen op een vlot of een luchtbed voor mijn part. Me laten leiden door de wind naar een plek hier ver vandaan. Naar een plek waar niemand me kent en er niets van me verwacht wordt. Een plek waar niets moet en alles goed is.

Nu ik er zo over nadenk, is wegdrijven niet hetgeen ik nu voel. Het is eerder wegzinken in een moeras of steeds dieper onder water verdwijnen. Spartelen om boven te blijven, hulp roepen zonder geluid te maken, een overhangende tak grijpen maar er niet bij kunnen.

Ik verdrink in mijn eigen gedachten. Stuk voor stuk negatief en er komen er steeds maar bij. Het stopt nooit. Er is geen rustpunt. Slapen lukt amper, hoofdpijn van het constante gewoel in m'n hoofd. Wanneer bereik ik eindelijk de bodem?

Men zegt dat ik het niet op mag geven. Dat er licht is aan het eind van de tunnel. Maar hoe lang is die f***ing tunnel? Hoe lang kan je blijven spartelen? Hoe lang hou je dat vol? En hoe geraak je in godsnaam vooruit? Hoe vind je de weg in die donkere tunnel?

Telkens ik een lichtpuntje denk te zien, blijkt het maar een vuurvliegje te zijn. Eventjes ongrijpbaar voor me uit vliegend, om er na een tijdje toch weer vandoor te gaan. Me achterlatend in een nog diepere duisternis. Zonder enig idee waar de uitgang is, gek wordend van verdriet en wanhoop. Niet wetend hoe lang deze wrede reis nog zal duren.

Wanneer komt het einde in zicht? Niemand die het me kan vertellen.

Hoe vindt ik het juiste pad?
Niemand die het zeker weet.

Ze sturen me een weg op zonder garantie dat het de juiste is, met slechts een deel van de wegenkaart en een zaklamp. "Zoek je eigen weg", zeggen ze. "Doe dingen die je blij maken, waar je energie uit kan putten." Maar zelfs op de weinige momenten dat me dat lukte, lag na de volgende bocht de weg weer helemaal bezaaid met energievreters. Geen enkele mogelijkheid om ze te ontwijken. Of zag ik ze niet?

Voor de zoveelste keer, terug naar af.
Hoe lang moet dit nog duren? Wat ligt er nog allemaal op dit pad?

Kan ik echt niet wegdrijven?
Of moet ik wachten tot ik echt verdrink?