Afscheid

ik ga zo open proberen te zijn als me lukt.
Hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, er is geen woord gelogen.
7 jaar geleden heb ik hem leren kennen, misschien 6. Het was die klik, die was er meteen. Hij was anders, en na de eerste ontmoeting heb ik nooit meer iemand ontmoet zoals hij. Ik heb verdriet om dit te schrijven, omdat ik van me af schrijf, zoveel als ik mij kan herinneren, zodat ik het los kan laten. Nu echt.

We hadden toen contact, af en aan. Ik kan het me niet meer goed herinneren, maar het was een fijne tijd. Ik weet dat nog omdat ik een fijne gevoelsherinnering aan die tijd heb. Toch was niet alles positief. Hij was toen niet heel vrouw vriendelijk, maar naar mij 99% van de tijd wel. Of ik had het niet door en was toen al blind.

Ik ging een moeilijke fase door, had veel verloren. Ik trok me los van mijn omgeving, vrienden, familie, mezelf.
Vaag staat me bij dat ik ruzie kreeg met een vriend van hem. Ik weet niet meer waarover maar het gevoel weet ik nog wel. Ik was teleurgesteld, verdrietig, voelde me verlaten maar vooral boos. Ik had toen nog geen besef van de dingen die je kan verliezen. Ik kon hem niet vergeven, en zijn vriend al helemaal niet. Het maakte ook niet uit, ik was daarvoor al zoveel verloren. Verliezen, behouden, allemaal hetzelfde.

Er ging een aantal jaar voorbij. Er is toen veel gebeurd. Opnieuw, verloor ik heel veel. We wisten het allemaal, voor mijn leeftijd had ik teveel meegemaakt en daardoor had ik geen andere keus dan er naartoe leven.
Het klinkt zo zielig maar het komt wel heel dicht bij de waarheid. Ik heb zo ontzettend veel verloren, zoveel verdriet, zoveel pijn. Ik ben al 5 jaar niet meer echt gelukkig geweest.

Ik heb goede tijden gekend, maar voelde me nooit gelukkig. Opgesloten.

Hij kwam onlangs terug in mijn leven. Toen betekende het nog niet veel voor me. Ik kan het me ook niet meer herinneren. Heel erg snel betekende het wel veel voor me. Ik fleurde op, hij betoverde me. Misschien zelfs wel verliefd.

Maar het kon niet, het mocht niet ik verzette me ertegen! Ik voelde me kwetsbaar en ik kon wel door de grond zakken toen hij erover grapte. Toch, daarna lachte hij het weg en liet hij me weer comfortabel voelen.

Het is te snel gegaan. Ik snap het gewoon niet. Ik heb me nooit zo gevoeld als bij hem maar het is zo eenzijdig. Hij heeft een vriendin. Ik heb de energie en kracht uit mijn tenen getrokken om het te accepteren en te laten voor wat het is maar ik kon het niet meer. Ze beïnvloede mijn relatie met hem. Ik kon hem niet zien, want zij zat ertussen. Ik kreeg afgunst voor iemand die ik nog nooit ontmoet had. Begrijp me niet verkeerd, ik zou niet willen roeien in iemands relatie. Iedere keer denk ik nog even, binnenkort is het over. Ik zou wel mijn best kunnen doen, hem bij haar weglokken. Maar wat heb ik daaraan? Ik ben dan de vervanger. Bovendien weet ik nu dat hij nooit van mij zal houden als hij van haar houdt dus het was toch nooit wat geworden. Liefde is niet voor mij. Ik voel me alleen, dacht even wat te hebben ook al was ik 2e keus, maar ik had tenminste wat. Dat is ook een leugen.

Het is even uit geweest. Alles was perfect. Spannend, maar perfect. Bij elkaar opgeteld de beste 24 uur van de afgelopen 5 jaar.
Ze kwamen weer bij elkaar. Ik weet niet veel meer van de tijd erna. Ik denk dat ik in shock was, maar ook boos en ik wilde hem erover spreken ik moest het zien, het voelen ik moest het een plekje geven. Hij negeerde me. Ik ging stuk van binnen en slechte keuzes zijn gemaakt.

Er is een moment geweest, al hoewel ik niet meer weet wanneer, dat hij mij een week had genegeerd. Ik heb geleerd dat ik een delete knop heb, wanneer het geaccepteerd is kan ik herinneren, tijden, dagen, momenten verwijderen. Ik weet niet hoe ik die week was doorgekomen, maar toen hij mij weer appte alsof er niets aan de hand was, was ik hem vergeten. Dat moment is verder niet belangrijk, ik word er boos van.

Ohja, hij heeft mij nooit verteld toen dat ze weer bij elkaar waren gekomen. Veel later kreeg ik een hele stille toegeving dat dat niet zo handig was geweest.

Eindelijk, had ik hem gezien een paar dagen terug. De tijd stond stil. Ik moest wennen aan hem, Zijn energie was anders. Ik raakte even wat opgesloten in mezelf en sommige momenten voelde ik me wat paniekerig. Dat verdween toen we langere tijd in gesprek raakten. Ik hoorde zijn kant van verhalen van al die jaren die ik altijd had gewild en nooit had gekregen. Ik hield me groot. Hoe kan deze jongen mij zoveel verdriet en zoveel vreugde geven..

Ik dacht dat het goed zat, maar toen hij wegreed glipte hij tussen mijn vingers uit. Ik wist dat het afscheid was en ik weet het nu ook. Zijn vriendin was boos. Ik weet niet waarom, maar het betekende wel dat hij mij had geblokkeerd voor een hele dag.

Ik wil hem zo graag bij me houden maar iedere keer als ik het mezelf laat toen verlies ik hem weer. Hij heeft niet door hoeveel ik van hem hou, het moet wel. Na alles, kan ik hem voor alles zetten. Ik zou alles voor hem doen, want het is het waard.

Gisteravond, ik was boos, ik weet ook al niet meer want er was iets belangrijkers. Hij belde mij laat, dat hij het had uitgemaakt. Hij vertelde me dat het nu echt klaar was. Hij ging niet meer met haar praten want dan zou hij naar haar terug gaan en dat wilde hij echt niet meer. Ik vergaf hem opslag. Ik zei tegen hem dat ik mijn best zou doen niet te blij te zijn. Maar eigenlijk... Ik was niet blij. Ik leefde met hem mee omdat ik me rot voelde. Niemand verdient dat verdriet. Hij gaat voor mijn emoties.

Ik sliep goed die nacht. 's Ochtends werd ik wakker en ik dacht meteen aan hem. Ik stuurde hem een berichtje als hart onder de riem. Het liefst had ik hem helemaal volgespamd maar ik voelde me somehow ongewenst en bovendien had ik het gevoel dat hij er geen zin in zou hebben. Het bleef bij 1 berichtje. Of niet, later stuurde ik nog iets ik wilde weten hoe hij er aan toe was.

Toen, de paniek sloeg toe. Oh nee het zal toch niet. Ik dacht nog niet meteen kijken het zal toch niet (ik had vanochtend wel meteen zijn Facebook besnuffelt en de relatie stond er niet meer op). Ik kon me ongeveer 5 minuten inhouden en toen ging ik naar zijn profiel. De relatie stond er weer op.

Ik wist niet wat ik moest voelen. Een flashback. Ik verloor vertrouwen met de seconde. Hij zou het me niet eerlijk vertellen. Blijkbaar was hij ook al de vorige keer bij haar terug toen hij me om een kus vroeg. Als ik dat toen wist was het nooit gebeurd.. Ik voel me daarover bedrogen.
Maar goed, ik besloot hem niet nog een laatste kans te geven mij te kwetsen. Ik appte hem, dat ik het gezien had. Geen reactie. Was te verwachten, en precies daarom was mijn appgedrag direct al anders.

Ik wil nu afsluiting, ik wilde hem nog een keer zien. Hem in zijn blauwe ogen aan kunnen kijken en zien wat ik los ga laten. Hij zal het nooit doen, hij is onverschillig en het maakt hem niet uit als andere mensen kapot aan hem gaan en hulp nodig hebben. Hij laat ze rotten, hij laat mij rotten. Dat is hoe ik me voel, en daar ben ik voorbij boos over. Emotieloos. Ik heb hem nodig en daarom doet hij dat. Ik maak de afspraak nu met mezelf en de wereld dat ik hem niet meer nodig heb. Het wordt moeilijk, en misschien moet ik stoppen met mijn studie maar ik moet me losmaken.

Dat is er dus aan de hand. Ik voel me opgeluchter nu. Nog een paar zinnen en ik ben er klaar voor.
Of niet, het is goed zo.

Veel andere gedachten zullen komende dagen voorbij komen waaien. Ik laat een traan en laat ze los. Mee met de wind, mijn traan in de regen. In het niets.