† Opa †
1 Maart 2019 is mijn opa overleden. Hij was al een paar jaar ziek, hij had bloedkanker. Hij wilde 85 worden, daarna mocht de behandeling worden stopgezet. Hij is nooit ziek geweest in de zin van altijd in bed o.i.d. en dat wilde hij ook niet. Opa kreeg kort na deze keus een blaasontsteking en al snel nam hij afscheid van deze wereld.
2 Dagen voor zijn overlijden heb ik afscheid genomen. De verwachting was dat hij misschien nog wel een week zou leven maar hij wilde zelf gaan. Hij wilde wel dood, "Het is goed zo". Hij geloofde dat hij naar de hemel zou gaan. Hij vertelde dat hij benieuwd was wat hierna kwam.
Ik geloof dat hij daar nu is, dat het daar mooi is en dat hij niet meer ziek is en pijn heeft.
Soms voelt het even alsof hij bij me is, mij beschermt, naar mij kijkt vanaf een mooie plek.
Hij wilde niet begraven worden, als niemand hem zou komen bezoeken was dat zinloos. Eens pragmatisch altijd pragmatisch.
Vrijdag wordt hij gecremeerd. Ik ga hem niet meer bezoeken, mijn opa was de man voor hij ziek werd, niet het lichaam dat nu in de kist ligt. Ik wil hem wel nog iets meegeven, zoals hij mij zo veel heeft meegegeven.
Vandaag ga ik oma bezoeken, zo'n dag begint dan al emotioneel. Het kost gewoon enorm veel energie, fysiek en mentaal. Vrijdag moet een dag van herdenking en afsluiting zijn. Een dag van verdriet en geluk, nostalgie.
Dag Opa
Myrae, vrouw, 27 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende