Waar de spijt geen verschil meer zal maken

Ik weet niet goed wat er nu gebeurd. Ik ben van de wereld, ik sta niet op de grond, het leven leeft mij. Ik zit minuten tot uren, te denken, of niet, ik weet het niet. Er komt dan weer een moment dat het voorbij is en dan weet ik niet waar de tijd heen ging noch wat ik deed met de tijd.

Ik heb het iemand die dichtbij mij stond niet gemakkelijk gemaakt, zoals ik altijd doe. Hij stond aan de verkeerde zijde van de vijfhoek. Iedere keer als het gebeurde, ik had spijt en voelde woede en onmacht, ik zou willen dat het anders kon. Het was ook zijn houding die van de vlam een vuur maakte.

Ik denk dat dit het moment is waar je verteld wat je tot dit moment dreef. Nou, het was weer zo'n avond, zo'n avond met plotselinge emotie. De emotie die meer ruimte nam dan het verdiende, waarom dat nu zo is... ik kan alleen maar denken dat ik wil dat het weggaat.
Hij zei vandaag dat hij er klaar mee was, terecht. Alles wat hij gaf, Alles wat hij opnieuw gaf ook al was het al gegeven, I guess nothing can save me now.

Het is zijn fout niet en ergens de mijne ook niet. Wat met mij gebeurt doet dit. Ik wil het niet goedpraten ermee, maar wel mezelf ademruimte geven om te zeggen dat het okay is. Je verliest mensen in moeilijke tijden toch, dat hoort erbij toch? Niet dat het verlies er makkelijker door is...

Ik doe het uiteindelijk toch wel allemaal zelf, ik en alleen ik.

Ik zag vandaag mijn therapeut.
'Ik huil overdag, uit het niets, ik slaap veel, ik droom veel, ik heb nachtmerries, ik sta uren onder de douche een paar keer per dag, verder doe ik niets, ik staar, ik lig, ik leef niet meer'.
Ze zei het al eerder, het lijntje moest korter. Nu, moet ik dagelijks met haar mailen, bellen als het moet. Morgen belt ze de analist en psychiater. Ik moet iemand in vertrouwen gaan nemen die naar mij wil luisteren. Ik moet iedere dag iemand zien om dit deze week nog de kop in te drukken, voor het uit de hand loopt.

Kijk wat ik nog juist verpest had...

Wat zou ik graag willen?
Slapen, uren lang.
Op mijn kamer blijven, genoeg eten om door te kunnen slapen en geen honger te hebben. soms even naar de wc, water drinken.
Slapen, uren lang.
Alleen zijn, geen geluiden horen niets zien.
Dagenlang.
Gordijnen dicht, ik wil niets meer.
Ik leef mijn wereld vanaf nu wel in mijn dromen. De dag is mij te zwaar geworden en mijn hand is losgelaten. Ik kan het niet alleen.

Maar hoe depressing is dat? Misschien is dat wel wat er dan eindelijk gebeurt is. Het laat mij terugblikken op iedereen die ik verloren heb afgelopen jaar. Je verliest altijd mensen, maar verliezen gaat mij echt persoonlijk aan het hart met een nummer 1 op de lijst van wat kwetst en pijn doet. Grote en sterke ik zou denken, zo gaat dat, ik ontmoet weer andere mensen. Ik was echt op die weg, ik had zin in het leven.
Nu kan ik niets denken dan dat verdien ik. Ik ben alleen, ik voel me alleen. Ik weet niet goed waar de waarheid zit maar niemand zien, niemand die me appt, vraagt hoe het gaat, niemand die er is wanneer ik graag zou willen dat het wel was, geeft mij een eenzaam gevoel.

Ken je het verschil tussen de verse pijn en de pijn op pijn?
Hij gaf z'n grens aan, deed het al vaker. Met jezelf zitten maakt je egocentrisch. Het is binnengekomen nu. De verse pijn was de angst om hem te verliezen, naarmate dat ik vertrouwen kreeg dat hij ging blijven nam de intensiteit van het contact af. Ik won controle maar verloor controle op een andere manier. Ik had genoeg back up opgebouwd om me te kunnen misdragen. Het is niet okay, het is nooit okay, maar dit is wel een redenatie die heel dichtbij de realiteit van mijn problemen in relaties met mensen is. Het is nauwkeurig op wat ik gedaan heb.

Zo goed als dat ik vorig jaar was, nooit verwacht ooit nog zo te zijn. Teleurgesteld in mezelf.

Het moment dat je beseft wat je gedaan hebt is toch altijd het moment dat er geen weg meer terug is. De ironie.
Ik had die controle niet nodig, en nu is het niet eens meer aan mij. Zo groot of klein als dat het is in realiteit, het zet mijn wereld stil en ik heb spijt. Niet dat spijt mij ooit iets terug heeft gegeven.

daar gaan we weer, de herinneringen. En nee, de blije herinneringen van de mooie dingen zijn niet de eerste die omhoog komen. De eerste herinneringen is de pijn, van het besef keer op keer dat ik iemand verloren was en er geen mogelijkheid was om die persoon terug te krijgen. Dat laat je jezelf wel haten.
Die raakte de kern, ik begin mezelf echt te haten. Een ongekend gevoel, is het niet? Haat. Het komt in zo veel vormen terwijl het maar één ding doet.

De ernst die mijn therapeut gaf aan mijn verhaal. Het zou mij aan het denken moeten zetten, toch? Waarom is zij er zo serieus over terwijl ik alleen maar kan denken dat het wel slecht gaat ja, kwalitatief. Kwantiteit zal nooit gemakkelijk zijn maar spijt heb ik hoe groot of klein ook.

De gedachte dat het gebeurt is, dat ik hem kwijt ben, dat het zo is, dat ik het verdien en dat het een kwestie van ermee dealen is, is gemakkelijker dan hopen dat ik betreft hem nog iets te verdienen heb. Kwetsbaar, en naïef. Naïef doet altijd pijn. Beter een beetje sceptisch. Naja, sceptisch bracht mij hier, bracht hem helemaal daar.

De pijn op pijn dus.
De echte pijn is lang geleden al gevoeld. Laatste tijd was het alleen maar pijn op pijn, kleine sneetjes, sneetjes met emoties die te veel ruimte kregen. De hardste klap zou het meest pijn moeten doen, maar de wond is groot, onderhouden, diep, heel diep. Ken je dat? De wond is zo diep, het doet geen eens pijn meer. Daar belandde deze klap.
Dof dat het is. Het is geen kwestie van accepteren, ik gaf namelijk al op. Als opgever heb je niets meer te zeggen. Ik heb niets meer te zeggen over wat er van mij zal komen.

Zo zal het wolkje waaien.