Ik ben gewoon genoeg

Wanneer je terug wordt gehouden door iemand waarvoor je zo hard je best doet. Je haalt het 'beste' uit het puntje van je tenen en het is niet genoeg. Wanneer je maar blijft vechten, met jezelf, je omgeving, wat wil ik, wat ben ik waard.
Het lukt maar niet, keer op keer ga je op je bek. Het lijkt het nooit goed genoeg, alsof alles wat je doet nooit genoeg zal zijn en je die persoon nooit opnieuw terug bij je krijgt. De persoon verwacht van je dat je beter wordt, een betere versie van jezelf laat zien, meer positiviteit. De persoon stuurt je het doolhof in en is wel bereid te wachten aan de andere kant of je er uit komt. Wel met een tijdslimiet. Kom je er niet uit? Hij komt je ook niet zoeken.

Dus je gaat het doolhof in en je vecht en worstelt met jezelf en de paniek slaat toe je krijgt geen lucht want waar is de uitweg, is er wel een uitweg? Staat hij daar dan als jij er uit komt, of zijn er meerdere uitgangen?

Wanneer een persoon je terug houdt, ben je op je kwetsbaarst. Je houdt onzekerheden voor ogen die je niet eens bezit, zal bezitten, maar je houdt ze wel vast.
Een doolhof daagt je niet alleen uit de uitweg te zoeken, maar ook een uitweg uit jezelf te zoeken. Je zou jezelf kunnen tegenkomen, tegenwerken, je kan je eigen ondergang worden.

Zo heeft vast wel eens iemand gezegd dat je krijgt wat je nodig hebt, niet wat je wil. Dus zo bleek mijn doolhof naar de bevestiging dat ik wel genoeg was een zijdeurtje te hebben.

Ik sta nu buiten, de zon schijnt, de zuurstof in de lucht is terug. De drempel van de deur was hoog, maar ik ben er overheen gegaan en wat een ruimte hier...

Ik heb die bevestiging niet nodig. Hij haalde enkel het slechtste bij mij naar boven en het 'beste' wat ik probeerde te laten zien was dat wat ik moest doen om niet te verliezen. Maar verloren had ik hem al, verloren heb ik niet.
Nu ben ik hier, tijd om genoeg te zijn.