leven, waar nu weer heen?

Er vinden wat veranderingen plaats. Het zijn, het beleven, het vinden en denken. Verschuivingen die stiller hebben gemaakt. Stilte is niet verkeerd, want wanneer je stopt met praten hoor je soms wat er echt gezegd wordt. Dat zou overigens nu alleen gelden als je tegen jezelf praat. Wacht, dat doe ik.
Ik verloor vrienden uit het oog, vrienden waarmee ik praatte, situaties en gevoelens deelde. Dus het werd stil. Praten blijf je doen, maar zeg je dan nog wat?
Wat er niet meer uit gaat, blijft er dus in, maar waar gaat het dan heen? Het oneindige is groter dan je je kan voorstellen. Maar relatief tot het concept van het oneindige kan dit oneindige vol raken. Vol is niet erg, zo lang er geen druk is die de inhoud wil doen wegdrukken. De druk is er wel. Dus wat gebeurt er? Er moet iets uit. Er moet iets uit...

Stilstaande massa bestaat niet. Overigens, massa veranderd ook altijd. Dat gezegd hebbende, alles wat er in is gegaan zal er nooit het zelfde uit komen. In dit geval, kwam een gevolg ervan er uit, en dat, ja dat, zorgt voor vragen. Vragen die doen leiden tot onbegrip met alle gevolgen van dien.

Zo ging het dus, het raakte vol, er moest wat uit.

Ongeluk is het niet. Ik heb mijn leven goed op de rit. Ik heb wat stres factoren die zich op dit moment neigen op te hopen tot een korte tijdspan. dat vereist enige coördinatie, het opknippen van tijd. Toch, is er frictie in de tijd, ongeluk. Het is er wel, maar het is het niet. De vragen dus.

zoals alles door draait, neem ik de buitenbocht en moet ik harder bijbenen terwijl de moeite minder zal zijn als ik de binnenbocht zou nemen. Er staat een muur. Oh, die bekende metaforische muur. Dan is het geen muur, als dat het te onpersoonlijk maakt. Dan is het een riviertje met zachte bodem. Zoals ik, mijzelf als empathisch mens, kan vergelijken met het stromende water want water maakt geen geluid maar is toch ontzettend luid.

Het oneindige, massa en de buitenbocht dus. Resultaat? Een nieuwe zone. Hoe moet ik nu? Wat ben ik nu? Wat voel ik, wat wil ik, wat kan ik, kan ik het wel? Kan ik het wel...
Wanneer je dondersgoed weet dat stres een mens kan verlammen en je hersenen fysiek ongelukkig kan maken, maar je niet wist dat het instaat was massa te doen uitdrijven, uitdrijven tot de nieuwe zone. Dit is hoe je veranderd over je leven.
Niemand heeft ooit gezegd dat het makkelijk zou zijn.