De ruzies waar we niet uitkomen

Het zijn geen ruzies waar een uitkomst voor moet zijn, het zijn geen ruzies met grond onder de voeten, diep gewortelde argumenten op basis van toen rationaliteit niet meer hielp. Het is niet persoonlijk. Het is een te kort aan iets van het lijntje kort houdt, het wegduwen. De muur optrekken, je omdraaien en proberen hard weg te lopen. Maar niet echt, als je echt weg zou lopen zouden we er uit zijn, althans, er was een uitkomst. Het is niet persoonlijk.

Het kan zo persoonlijk voelen want de woorden zijn echt de emoties zijn echt en heel bewust op dat moment gegeven. Wanneer je altijd zou rennen, dat niemand je maar in haalt. Er komt een tijd in het zijn, dat je afremt om te kijken, misschien wel te blijven en anders samen maar joggen. Echt stoppen, dat is zeldzaam en daar gaat het mis. Eenmaal opgestart is weer gaan rennen snel gedaan. Ontvlam een onstilbaar vuur en het zal branden tot alles weg is, dus we rennen. Het is simpelweg niet persoonlijk maar het doet wel pijn.

De kracht om die muur omhoog te houden, te blijven rennen, die energie komt uit een onuitputtelijke voorraad, dus waarom investeren in een schaarste? Is dat niet het domste wat je jezelf kan proberen te laten doen, waarom zou je? Ik heb er geen antwoorden op, mensen doen toch niets in één keer goed. Vallen en opstaan, zeggen pap en mam, en de peuter juf maar dat weten we niet meer. Pap en mam nog wel.

Er zullen nooit genoeg woorden zijn, nooit je juiste woorden bij elkaar zijn om duidelijk te maken wat het dan wel is wanneer het niet persoonlijk is. Je zou kunnen zeggen dat een gevoel, een blik, een energie genoeg is om te weten dat je zo'n zorg kan laten rusten. Transparant zijn, open, helder, dat is belangrijk maar weten wanneer je moet stoppen met vragen staat daar boven. En er ís dus wel echt een verschil tussen transparant en helder. De kan transparant zijn maar onduidelijk, helder neemt die factor weg. Zeg dit overigens niet tegen iemand die chemie heeft gestudeerd, je wint het niet.

Dus alles wat we uiteindelijk kunnen doen, is zeggen dat het niet persoonlijk is, sorry zeggen voor dat wat is. De sorry is niet voor wat zojuist gebeurde, of voor wat gaat komen of verder is geweest. De sorry is voor wat er constant is. De sorry is geen spijtbetuiging, het is een betuiging van compassie en manier om het gat waar het niet meer persoonlijk was de vullen met iets anders was wel persoonlijk is. Begrijp mij daar niet verkeerd, ik bedoel dus de ruzies waar we niet uit zullen gaan komen. Het zijn gaten die niet te dichten zijn met de oplossing, dus ik zal ze vullen met alle compassie en liefde die ik heb, hoe gek dat er soms uit zal zien in de praktijk.

Het is niet persoonlijk, en dat is een sorry. Ik kan je niet in je ogen aankijken, je energie voelen, dus ik zeg sorry. Ik wil het woord vergeven wel voelen. Het is een zwaar wegend woord met heel erg veel kracht maar je zou zeggen dat ik van een mug een olifant maak, of je zou het in ieder geval gedacht hebben. Je hebt daar gelijk. Vergeven is niet van toepassing waar het niet persoonlijk is.

Dat ik blijf vechten voor de kracht die mij gegeven is om boven het onpersoonlijke uit te kijken, dat ik blijf vechten voor dat jij dit ook kan. Meer kunnen we niet doen toch? We zullen er toch nooit uitkomen, en dat is okay.