'Alle Duitsers zijn Homo!'

‘Wedden dat de boot niet omdraait, hij vaart gewoon achteruit naar Texel!’zei een vriend. ‘Natuurlijk niet man, de stuurhut zit dan toch achterstevoren, dan ziet de schipper toch niets?’ antwoordde ik. ‘Bovendien ligt daar een of andere domme hoop zand in het water, daar kan de boot toch niet omheen?’’Nee, dat is waar… wat is dat eigenlijk voor zandbank?’ vroegen we ons af. ‘Daar woon ík’ zei een oudere man, ligt beledigd. ‘Dat is Texel, stadsjongentjes’ zuchtte hij. Texel was voor de komende 2 dagen onze eindbestemming. Spottend had ik het ‘de Lloret van Noord-Holland’ genoemd. Wist ik veel dat ze op Texel ook kunnen feesten. Toen we ons eenmaal en weg hadden gebaand tussen de Duitse en Nederlandse eilandterroristen door, kwamen we bij een supermarkt uit. Het verbaasde ons dat ze dat begrip hier kenden. We waren van te voren nogal sceptisch geweest over het eiland en hadden ons voorbereid op ruilhandel. We moesten dus eerst een bank vinden om te pinnen en een boer die het schaap in de achterbak wou hebben. Of een shoarma tent. Toen we keuze hadden tussen 3 pinautomaten mét touchscreen, waren we overtuigd. Ook Texel had kunnen profiteren van de laatste 20 jaar aan technische ontwikkelingen.

Met spijt kwamen we er al snel achter dat dit niet voor de verkeersregeling op dit party-eiland geld. Wat hier parkeerverboden zijn, zijn daar ‘verboden in te rijden’. Wat hier een stopbord is, is daar een uitdaging zo hárd mogelijk over de kruising te scheuren. En kennelijk geeft elke maximum snelheid -30,50,60 of 80 KM per uur- aan hoeveel punten een omver gereden fietser is. Hoe harder er gereden mag worden, hoe hoger de fietsersterfte op Texel. Nu verwacht je natuurlijk dat een verwaand oosterburen fan als ik een opmerking maak om dit alles af te schuiven op de Duitsers. Niets is echter minder waar, de Duitsers rijden perfect! Dit zal ook de reden zijn dat Nederland zó snel op haar rug lag toen ze eenmaal werd aangevallen.

Eenmaal op de duincamping ‘Kogerstrand’ aangekomen, was het wel duidelijk wat voor een camping dit was. Vooral op het jongeren gedeelte was het een tafereel van amateuristisch opgezette tenten, ondersteund door een constructie van kratten bier, die op hun beurt werden omsingeld door lege flessen alcohol, sigaretten en Joints en hier en daar wat gebruikte condooms. Gelukkig zijn de met al dat zand een stuk minder plakkerig, mocht je er op staan. De tenten die voor deze dagen onze thuishaven vormden stonden aan het eind van de camping, op een plek waar nog nooit een ontdekkingsreiziger durfde te komen. Al snel was het zaak om ons op te maken voor het uitgaansleven op dit eiland. Met WET radio (waddeneiland Texel) op de achtergrond was het erg relaxed douchen. Qua muziek smaak op de radio, heb ik niet veel te klagen. Dit kan ik echter niet zeggen over de bowlingbaan waar we die avond een balletje trachten te gooien. Veel Duitse ‘gabber’muziek met Nederlandse kampermuziek vormde een combinatie waar de oren gedurende deze kegel sessie van konden genieten. Gelukkig hadden na een uurtje de kegels gewonnen en mochten we vertrekken. Op naar de enige uitgaansplek van De Koog, de ‘Toekomst’, waar het er bijzonder ouderwets uitzag. Maar gefeest werd er! Zeker nadat ik met mijn cafeine en alcohol verbod kon kiezen uit: Water mét ijs, of water zonder ijs. Veel meer was er niet te halen voor mij. Tot een uurtje of 3 werd er gefeest en gedronken, gedanst en gezongen, gesprongen en gevallen. Het was wel duidelijk dat iedereen hier kwam om flink los te gaan, als toetje voor Salou, Kos of Lloret. En natuurlijk werd elke feest avond afgesloten met het nieuwe Nederlandse volkslied: ‘aaaaaaaálle Duitser zijn hooomo!’ gevolgd door verwarde blikken en verwoede pogingen tot meezingen van een aantal gozers van wie je al een vermoeden had dat ze niet Nederlands waren. Ach, een avondje water is best te doen!

In het volgende verhaal komen de andere dagen op Texel aan bod, dit om het ‘dit verhaal is veel te lang *klik op vorige* effect te voorkomen.’

Cheers,

Joint.