Bijkletsen

Vandaag sprak ik af met een vriendin die ik nog ken van mijn tussenjaar. Zij doet nu een minor in dezelfde stad waar ik studeer dus leek het mij leuk om weer eens af te spreken. Hadden we een maandje of wat geleden ook al eens gedaan. Als je toch bij elkaar in de buurt bent, kun je er maar beter van profiteren!

We gingen koffie drinken in een cafeetje op de campus en kletsten ondertussen bij. Ook gingen we nog even studeren, maar er kwam niet veel meer van. Tactisch ontweek ik nu en dan het onderwerp liefde, dat deed ik de vorige keer ook al, en ik voelde me een held in het gelukken ervan. Zij leek ook niet heel erg happig om erover te spreken, dus dat viel weer mee. Totdat we naar de bus liepen, ik op weg naar college, zij op weg naar huis. "Hoe gaat het met jou in de liefde? Heb je iemand op het oog?" vroeg ze. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Moest ik haar vertellen over de vrouwen? Moest ik het niet doen? Toen ik haar een tijd terug vertelde over mijn scriptieonderwerp, schrok ze even. Wat betekende die schrik-reactie? Zou ze het van me accepteren? Wilde ik überhaupt dat nog meer mensen het wisten? Het is zo moeilijk die afweging te maken! Je weet nooit wat de gevolgen ervan gaan zijn.

Ik heb uiteindelijk gezegd dat er momenteel niemand was in mijn leven. En dat ik het op dit moment wel goed vond, maar soms wel twijfelde of ik me niet bij een datingsite zou inschrijven. Met dat antwoord was ze oke. Toen kon ik naar haar vragen, kon zij mooi vertellen. Ik zit nog wel te twijfelen of ik het op een keer wél zal vertellen. Ze vroeg ook naar de gedichtjes die ik had voorgedragen bij de open MIC van mijn vereniging dus ik had ze gestuurd. Misschien ziet ze het daaraan. Aan de andere kant... Een reactie van een jongen op mijn gedichten was: "Waarom schrijft ze bijna elk gedicht vanuit het oogpunt van een man?", dus misschien is het ook weer niet zó obvious...

Stom, dat die afweging elke keer zal blijven. Vertel ik het wel, vertel ik het niet? Het lijkt me zo chill om er gewoon relaxed mee te kunnen omgaan. Gewoon het niet meer te hoeven verzwijgen zonder het rond te roepen, maar ook niet bang meer te hoeven zijn voor al die meningen die mensen gaan hebben. Belachelijk, dat iets puurs als liefde zoveel nadenken vereist. Maar het is natuurlijk ook zoiets kwetsbaars...