Comeback - voor een keertje
Wauw, wat is het lang geleden dat ik hier schreef. En weer wist ik moeiteloos in te loggen, niet nadenken is de truc. Het wachtwoord vloeide uit mijn vingers, alsof ik nooit ben weggeweest.
Plotseling voelde ik de drang om hier te schrijven. Om te typen. Er is intussen zoveel gebeurd, veranderd, ontwikkeld. Teveel om op te noemen. Dat hoeft ook niet. Waarover ik wilde schrijven is dat ik vanavond weer bewust een keuze heb gemaakt waarvan ik wist me er niet prettiger door te voelen. Inmiddels ken ik dat moment maar al te goed en sta ik er zelfs bij stil. Maar ik kies, ondanks de kennis. En in plaats van mezelf nu te veroordelen, boos te worden, mezelf te gaan bijten en krabben zoals vroeger, haal ik slechts heel diep adem. Een diepe teug adem tot aan m'n onderbuik, die blaas ik helemaal vol met lucht. Dat laat ik er weer uit, terwijl ik mezelf afvraag waarom ik dit toch doe? Geen oordeel, zo min mogelijk in ieder geval. Pure interesse. Waarom kies ik dit? Echt, het gaat al veel beter. Dat vertel ik mezelf in ieder geval. Het proces erna gaat beter. Zoals ik zei, ik word niet meer boos op mezelf. Maar ik blijf het toch doen..
Drie maanden heb ik volledig suikervrij en alcoholvrij geleefd. Drie maanden waarin ik me fantastisch voelde. Mooi, leuk, mezelf, stralend, zoals ik wil zijn. Mijn buitenkant reflecteerde mijn binnenkant en ik was blij met mij. En toen begon ik langzaam weer met 'af en toe' iets, want ja, ik miste het ook wel. Even lekker losgaan. En langzaam kwam ik weer aan, werd ik weer wat doffer, waardoor ik ook minder blij was met mezelf. Ik straal minder. Waarom blokkeer ik die glans?
Creatief, krachtig, lief. Als ik het laat stromen. 'Doe gek, zing op straat, dans, schilder! Het zit in je.' "It's enough now, come home". Twee hele mooie ontmoetingen met bijzondere mensen. En ze vertelden mij wat ik stiekem altijd al weet. Maar op de een of andere manier durf ik niet. En ik weet niet goed wat me tegenhoud. Waarom ik het blokkeer. En ik ben dat zeker aan het uitvinden. Maar nog steeds kies ik soms voor wegrennen, in plaats van op ontdekkingstocht gaan. Ik ga het niet echt aan. Ik proef, voel inspiratie, voel dat het klopt, en spring dan weer in het bad der vlucht. Het dagelijks leven.
Ik kom er wel. Het is alleen soms zo bizar. Dat eten altijd zo'n ding blijft, dat ik mezelf vertel dat het lekker is. Dat ik me zo bewust ben van alle gevolgen. Een versnelde hartslag, angstige gedachten, een negatiever zelfbeeld, vermoeidheid. En toch, ondanks die kennis, ondanks het ervaren van hoe goed ik me voel als ik gezond leef, daag ik mezelf toch steeds weer uit. Ik kies voor hetgeen waar ik vanaf wil. Wachtend op het moment dat ik opsta en zeg 'klaar nu!' "It's enough now". Maar als ik op dat moment wacht, wie staat er dan op..?
Juist. Niemand.
Dat moet je zelf doen. Ik.
Opnieuw aan de slag dan maar. Kiezen, steeds opnieuw. Geen wrok, gewoon kiezen. Steeds opnieuw.
Als ik mezelf vertel dat het gaat lukken, moet het lukken toch?
(Zie je, ik weet niet zo goed wanneer hulp nodig is. Want ik kan dit zelf. Toch? En ik wil niet de standaard hulp. Ik geloof dat het dieper zit. Ik weet het niet. Ik wil het ook niet erger maken dan het is namelijk! Want het gaat echt stukken beter. Maar wanneer is het 'klaar'? Wanneer moet je wel om hulp vragen? Ik weet namelijk precies wat ik moet eten en hoe om me goed te voelen, maar iets lijkt het steeds toch niet te willen. Dat moet ik zelf uitvogelen, toch? En er vooral geen ding van maken, dan maak ik het alleen maar onnodig groter en gaat het groeien. Of niet? Het is gewoon een kwestie van kiezen. Nu weer voor het goeie kiezen. Toch?)
Plotseling voelde ik de drang om hier te schrijven. Om te typen. Er is intussen zoveel gebeurd, veranderd, ontwikkeld. Teveel om op te noemen. Dat hoeft ook niet. Waarover ik wilde schrijven is dat ik vanavond weer bewust een keuze heb gemaakt waarvan ik wist me er niet prettiger door te voelen. Inmiddels ken ik dat moment maar al te goed en sta ik er zelfs bij stil. Maar ik kies, ondanks de kennis. En in plaats van mezelf nu te veroordelen, boos te worden, mezelf te gaan bijten en krabben zoals vroeger, haal ik slechts heel diep adem. Een diepe teug adem tot aan m'n onderbuik, die blaas ik helemaal vol met lucht. Dat laat ik er weer uit, terwijl ik mezelf afvraag waarom ik dit toch doe? Geen oordeel, zo min mogelijk in ieder geval. Pure interesse. Waarom kies ik dit? Echt, het gaat al veel beter. Dat vertel ik mezelf in ieder geval. Het proces erna gaat beter. Zoals ik zei, ik word niet meer boos op mezelf. Maar ik blijf het toch doen..
Drie maanden heb ik volledig suikervrij en alcoholvrij geleefd. Drie maanden waarin ik me fantastisch voelde. Mooi, leuk, mezelf, stralend, zoals ik wil zijn. Mijn buitenkant reflecteerde mijn binnenkant en ik was blij met mij. En toen begon ik langzaam weer met 'af en toe' iets, want ja, ik miste het ook wel. Even lekker losgaan. En langzaam kwam ik weer aan, werd ik weer wat doffer, waardoor ik ook minder blij was met mezelf. Ik straal minder. Waarom blokkeer ik die glans?
Creatief, krachtig, lief. Als ik het laat stromen. 'Doe gek, zing op straat, dans, schilder! Het zit in je.' "It's enough now, come home". Twee hele mooie ontmoetingen met bijzondere mensen. En ze vertelden mij wat ik stiekem altijd al weet. Maar op de een of andere manier durf ik niet. En ik weet niet goed wat me tegenhoud. Waarom ik het blokkeer. En ik ben dat zeker aan het uitvinden. Maar nog steeds kies ik soms voor wegrennen, in plaats van op ontdekkingstocht gaan. Ik ga het niet echt aan. Ik proef, voel inspiratie, voel dat het klopt, en spring dan weer in het bad der vlucht. Het dagelijks leven.
Ik kom er wel. Het is alleen soms zo bizar. Dat eten altijd zo'n ding blijft, dat ik mezelf vertel dat het lekker is. Dat ik me zo bewust ben van alle gevolgen. Een versnelde hartslag, angstige gedachten, een negatiever zelfbeeld, vermoeidheid. En toch, ondanks die kennis, ondanks het ervaren van hoe goed ik me voel als ik gezond leef, daag ik mezelf toch steeds weer uit. Ik kies voor hetgeen waar ik vanaf wil. Wachtend op het moment dat ik opsta en zeg 'klaar nu!' "It's enough now". Maar als ik op dat moment wacht, wie staat er dan op..?
Juist. Niemand.
Dat moet je zelf doen. Ik.
Opnieuw aan de slag dan maar. Kiezen, steeds opnieuw. Geen wrok, gewoon kiezen. Steeds opnieuw.
Als ik mezelf vertel dat het gaat lukken, moet het lukken toch?
(Zie je, ik weet niet zo goed wanneer hulp nodig is. Want ik kan dit zelf. Toch? En ik wil niet de standaard hulp. Ik geloof dat het dieper zit. Ik weet het niet. Ik wil het ook niet erger maken dan het is namelijk! Want het gaat echt stukken beter. Maar wanneer is het 'klaar'? Wanneer moet je wel om hulp vragen? Ik weet namelijk precies wat ik moet eten en hoe om me goed te voelen, maar iets lijkt het steeds toch niet te willen. Dat moet ik zelf uitvogelen, toch? En er vooral geen ding van maken, dan maak ik het alleen maar onnodig groter en gaat het groeien. Of niet? Het is gewoon een kwestie van kiezen. Nu weer voor het goeie kiezen. Toch?)
06 sep 2018
- meld ongepast verhaal
-
Hammie
zaterdag 08 september 2018 13:18
Fijn dat je schrijft.
Het is een kwestie van kiezen. Ja ergens natuurlijk. Je hebt altijd de keuze of je het wel of niet in je mond stopt. Toch is er niets zo lastig als eten omdat je het nodig hebt en altijd nodig zal houden. Als je merkt dat het in de weg zit zo nu en dan is het naar mijn idee (niet betweterig bedoeld) handig om het patroon te ontdekken. Wanneer wil je grijpen naar het 'verkeerde'. Is het stress, vermoeidheid, gezelligheid om je heen, onrust voor wat komen gaat of het alleen eten? Daarnaast is het denk ik goed om je te beseffen dat verkeerd voedsel niet altijd slecht is maar ook een signaal waar je ook zeker wat aan hebt. Je kan niet altijd volgens het boekje en volgens plan leven. Als je het maar wel eens wordt/bent met hoe of wat. Hulp kan voor iedereen goed zijn. Ook voor jou. Standaard hulp hoeft niet standaard te zijn. Een vriendin zij mij vorige week 'het gaat niet altijd om de soort hulp/therapie maar om degene van wie je het krijgt. als er een klik is kan het werken'. Geef jezelf ruimte en tijd om te ontdekken en als je vastloopt is het zeker goed om aan de bel te trekken. Bij wie of wat dan ook.
Inzicht creëren is vaak al een sleutel.
Niets van dit alles is naar of rot bedoeld. In tegendeel. Wie weet helpt het je. Zo niet, lekker naast je neer leggen. Liefs en hopelijk tot snel.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 dec 2012 Beste psycholoog ( 1 )
- O 07 dec 2012 Verantwoordelijkheid ( 5 )
- O 25 nov 2012 Ik wil niet meer ( 1 )
- O 25 nov 2012 Bijzonder kado ( 2 )
- O 21 nov 2012 Druk maken om niets ( 4 )
- O 10 nov 2012 Niet zo lekker ( 1 )
- O 03 nov 2012 Even niet ( 2 )
- O 24 okt 2012 De tijd en ik
- O 17 okt 2012 Ruggeprik ( 8 )
- O 08 okt 2012 We gaan allemaal dood aan het leven
- O 03 okt 2012 Vriendschap ( 2 )
- O 15 sep 2012 Oke, mn dag. Soort van ( 1 )
- O 13 sep 2012 Soms
- O 09 sep 2012 Waarom? ( 1 )
- O 08 sep 2012 Fijne avond met mama ( 2 )