Confrontatie.

Er is een reportage gemaakt van het repetitieweekend. Schijnbaar heeft iemand op zaterdag, toen we zongen in de Studentenkerk, met een camera rondgelopen en opnames gemaakt, die vervolgens omgezet zijn in het eerste reportagefilmpje. Nu ben ik aan het graven in mijn geheugen, maar de man met de camera kan ik me echt niet herinneren - wat heel raar is, want er is een prachtige close-up van me gemaakt. Een close-up van iets meer dan 40 seconden in een filmpje van vijf minuten. Whoa. Ik zit tussen 1/10 en 1/5 van de reportage in - 1/10 is logischer want 40 zit dichter bij de 30 dan bij de 60. Maar toch.

Ik vind het een ontzettende confrontatie. Ik durfde het niet te kijken. Ik skip het stukje waar ik in voorkom, die minuut sla ik over. Sloeg. Sla. Ergens is het fijn dat ik die camera niet gezien heb want ik zie aan mezelf dat ik er niet bewust van ben - als ik me er wel bewust van geweest was, had ik dan zo'n pretkop getrokken naar Veerle? Jammer dat ze Veerles hoofd er niet op hebben staan, want mijn hoofd valt een beetje uit de toon maar het geeft wel aan waar het om gaat. Ik snap waarom Willibrord dit erin heeft gezet want het laat zowel het zingen zien, als Panda en de regie en het lachen en de humor tussendoor - we zijn niet alleen maar serieus, we zijn ook student en gek. Later kreeg ik een berichtje van Willibrord, dat ik schitterend op het filmpje sta en dat hij me daarom eruit heeft geknipt en heeft gebruikt als miniatuur, want ik ben een prima vertegenwoordigster. Paranoïde ikke denkt dan direct terug aan het gesprek wat we maandag hadden, over dat ik het niet alleen heel leuk vind maar ook doodeng, maar dat zal vast wel niet. Niet teveel denken, San!

Ik vind het gek om mezelf zo te zien. Ik heb mezelf nog nooit écht op film gezien, tenzij je de musical uit groep 8 meetelt en dat was zowel zeven jaar geleden, als in een geënsceneerde setting. Dit is puur natuur, waardoor de confrontatie des te groter is - ik kan zien hoe ik op bepaalde dingen reageer, hoe ik kijk, lach, sta, alles. (dat laatste is trouwens wel goed want damn ik moet aan mijn houding werken). Ik ben ontzettend cameraschuw en om dan te merken dat je zo pontificaal op film staat... Het is wél mooi, dat moet ik Willibrord nageven. Is dat gek om over jezelf te zeggen? Als het iemand anders was geweest, had ik het mooi gevonden, laten we het zo zeggen. Had ik de persoon misschien ook wel mooi gevonden, maar dat is nog gekker om te zeggen. En ik heb ook het idee dat ik aan het overreacten ben, dat het helemaal niet zo lang is als ik denk dat het is en blabla. Maar ik vind het niet gek. Over een x aantal jaar kan ik nog steeds zien hoe ik toen was, zelfs in deze korte tijd. En misschien kan ik dan wel zeggen 'Hé San, je mocht er best zijn, toen.' Misschien ook niet. Zie ik over dat x aantal jaar wel.

Gulden middenweg; het zijn 45 seconden. Precies tussen 30 en 60 in.