Over leven

Ik leef nog. Ja echt. Ik leef! Er is vast bijna niemand meer die me zich nog herinnert, want ik was nooit zo actief en aanwezig. Meer een stille achtergrondlezer, zeg maar. Maar, zoals zoveel de laatste tijd, toch weer geprikkeld om weer iets te schrijven. Want woorden zijn fijn en schrijven is dat ook. En als het goed gaat, is het ook nog leuk!

Want het gaat goed. Eindelijk. Ik leef, echt. Het kostte me drie jaar en twee mislukte studies, maar nu begin ik straks aan jaar 3 van de beste opleiding die ik me had kunnen wensen. Tieners zijn moeilijk, lesgeven is nog moeilijker maar wat is het tof om te doen. En mislukte studies? Misschien. Misschien ook niet, misschien had ik die tijd en die ervaringen nodig om te vinden wat ik echt wil doen. Lesgeven, voor de klas staan. Met 18 had ik dat niet gekund of gewild en ik ben blij dat er vanaf het begin een buffer van minimaal 7 jaar tussen mij en mijn oudste leerlingen heeft gezeten. Geeft toch wat meer zelfvertrouwen. Al die tijd in dezelfde stad, ook; ik woon er nu pak 'm beet vierenhalf jaar dus dat stukje bekendheid was en is ook heel fijn. Ik ben niet zo goed met nieuwe omgevingen.

Ik heb ook 'weer' een lief - 'weer', omdat we elkaar ook al vierenhalf jaar kennen, maar het ons drie jaar kostte om de sprong te maken. Relaties zaten in de weg, we zaten elkaar in de weg, we zaten onszelf in de weg. Drieënhalf jaar geleden vroeg hij me voor het eerst ten huwelijk, toen als grap. Een half jaar geleden zei ik 'ja'. We vullen elkaar aan, brengen elkaar tot rust. We zijn een team. 'Two halves of a whole idiot'. Trouwplannen zijn uitgesteld tot zomer 2020, ik wil eerst afstuderen. En gewoon genieten van elkaar en van ons hondenkind. Geen haast - als alles loopt zoals we willen, hebben we ons hele leven nog.

Natuurlijk loop ik ook tegen dingen aan. Ik heb mijn stage niet gehaald, moet nu kiezen of ik gedragsmodules of een gesprekstraject ga volgen. Ik mis de jongens, die ik ergens kwijt ben geraakt maar ik weet niet precies waar. Heb moeten accepteren dat ik mijn lichaam niet goed kan vertrouwen, een chronische aandoening die in Nederland niet als zodanig wordt gezien. Moeilijk, moeilijk. Maar daar gaat het nu niet over. Want, ik leef! En het gaat goed. Eindelijk.