Over leven #5 - is dit nou hoe het voelt?

Is dit hoe het voelt, verliefd worden? Ik weet het niet, ik ben dit zo niet gewend - zo zonder poespas, zonder shenanigans, zonder gedoe. De dagen aftellen tot het weekend want een week duurt ineens veel te lang, wegzinken in gedachten en zelfs in mijn eentje gaan glunderen. Zodra iemand er ook maar naar hint, begin ik al te stralen en kan ik alleen nog maar lachen. Ik ken dit niet, bij mij is het nooit zo soepel gegaan Is dit nou hoe het voelt?

Het is oprecht leuk. Dat klinkt vreemd, ergens, maar zelfs dat ken ik niet. Dat iets zo zonder moeite gewoon leuk is. Maakt het überhaupt wel uit wat we doen of waar we heengaan? We vermaken ons toch wel, blijkt - we maken zo een hele dag vol en toch vliegt de tijd, is een dag weer veel te snel voorbij. En dan begint het wachten weer, het aftellen van de dagen tot het weekend is. Eigenlijk vinden we allebei dat dat te lang duurt.

Mijn meest betekenisvolle relaties zijn allemaal shit begonnen of (achteraf gezien) shit verlopen. A. is gewoon een stomme zak die de afgelopen 9 jaar nooit geweten heeft wat 'ie had kunnen hebben, maar dat maakt de impact ervan niet minder groot. En na 9 jaar houd ik nog steeds van diezelfde stomme zak, maar met inmiddels genoeg eigenwaarde en zelfrespect om mezelf meer te gunnen dan dat - hij behoort tot het selecte groepje voor wie ik een 'ride or die' ben, maar de grip die hij ooit op me had is weg. En ik vind het heerlijk.

Ik begin ook steeds meer onder ogen te zien dat ik in mijn laatste relatie te maken heb gehad met drie jaar aan partnergeweld, wat ik nog steeds kan bagatelliseren en goed kan praten want het is nooit fysiek geweest dus 'mishandeling is het nooit geweest'. Maar emotionele mishandeling is ook mishandeling en hoe meer ik ervoor uit durf te komen, hoe meer ik van mijn omgeving terugkrijg dat ze zo'n vermoeden al hadden. En dat alles wat ik heb meegemaakt toch eigenlijk flink zwaar en heftig is geweest, ook al zie ik dat zelf niet zo. Want het was mijn normaal.

En dan nu dit. Iemand die moeite voor mij doet, die naar mij toe wil komen. Die het allemaal heel rustig aan wil doen, maar die ik wel steeds meer los zie komen en steeds meer zie ontspannen. Die vanaf het begin aangaf het heel leuk te vinden samen en 'wanneer zie ik je weer?' Iemand die naar míj toe komt, in plaats van het eeuwige andersom! Ik hoef me niet anders voor te doen, ik kan mijn rare flapuit-wervelwind zijn en mijn nerdy kant naar boven laten komen en we genieten er allebei zo ontzettend van. Doordeweeks dans ik door de kamer, zelfs in mijn eentje blijf ik stralen en ik tel de dagen af tot het weer weekend is. Want zo'n week duurt nu veel te lang.

Verliefd worden. Is dit nu hoe dat voelt?