Zijwieltjes en een ongeluksmagneet

Ik voel me geradbraakt. Een prachtige blauwe plek ter grootte van mijn handpalm siert mijn linkerdij, eenzelfde soort bedekt mijn rechterknie. Alhoewel, blauw... Prachtig artistieke menging van geel, oranje, donkerrood, een beetje blauw en wat turquoise, doorspikkeld met minuscule stipjes paars. Als het geen blauwe plekken waren, zou ik de kleurencombinaties zowaar mooi vinden.

Maar helaas, dat zijn het wel en ze belemmeren me in mijn bewegingsvrijheid.

De wond op mijn been belemmert me ook in mijn bewegingsvrijheid. Drie hechtpleisters, mijn fiets heeft een klein hapje genomen uit mijn been. Gat in mijn broekspijp, twee centimeter huid van mijn scheenbeen. Een bloedvlek waar je U tegen zegt. De hechtpleisters waren een hel, gelukkig geen jodium maar betadine want anders was ik nog meer doodgegaan dan ik al ging, het bloed is door de pleister heengegaan. Ik vind het eng om de dekpleister te vervangen want ik ben bang dat het dan weer opengaat. Die angst moet ik nog even overwinnen.

Wat me het meest belemmert in mijn beweginsvrijheid? Mijn arm.

Mijn prachtige, ingezwachtelde, met een snor gesierde linkerarm. Met zijn prachtige verband, afgebladderde nagellak en schattige verkleurde worstenvingertjes. Met de scheur in een van mijn handwortelbeentjes, waardoor ik nu vastzit aan gips van mijn handpalm tot mijn elleboog. Met zijn geweldige 'ik-vang-Isa's-val-op' terwijl ik naar rechts viel en het mijn linkerarm is... Logica much? Ik kan 'm niet vinden.

Misschien moet ik maar op zoek naar zijwieltjes. Ik kan niet fietsen, dat is wel weer eens gebleken - drie keer is scheepsrecht, hmm? In twee jaar tijd ben ik drie keer van mijn fiets gedonderd. Hersens door elkaar geschud, whiplash, een breuk in mijn hand past mooi in dat rijtje. Alhoewel, nu is het de schuld van de sneeuw. Er hoort geen sneeuw te vallen in maart, die sneeuw was mij fataal. (Dramaqueen-mode in drie, twee, een...-) Goed. Ik leef nog. Ik heb geen hersenschudding, noch een of andere ongeneeslijk verbrijzelde arm of iets in die trant. Gewoon een klein scheurtje in het botje tussen mijn duim en mijn pols, that's all. Niets dramatisch aan. En het is links, dus stel dát ik bij de examens nog steeds met een gipsen poot rondloop, kan ik ze gewoon maken. No problemo, señorita. Alleen het fietsen wordt een beetje lastig. En de feestjes. En de wedstrijden - uitgeschakeld voor de rest van het seizoen. Piano is ook een no-go, helaas...

Zorgt er wel voor dat ik geen afleidingen meer heb tot aan het CE.

... Sure. Uitstelqueen - afleiding vindt heus wel een weg. Zeker bij mij.

Maar goed, wie weet hoe dit af zal lopen? Ze weten nog niet eens óf er echt een scheur in zit. Nog een fail van de SEH, al kan het natuurlijk gewoon heel moeilijk te zien zijn. Kan altijd. Helaas, de SEH van mijn ziekenhuis is in mijn achting ver beneden nulpunt gedaald, stelletje faalhazen. Vier uur in het ziekenhuis, waarvan twee uur wortelschieten op de SEH en in totaal een halfuurtje bezig zijn met administratie, onderzoek, foto's en ingipsen. En dan kun je mij niet wijsmaken dat het druk is - van Radiologie naar de SEH lopen zorgde ervoor dat ik een fantastische blik kreeg op een uitgestorven SEH, waarvan alle kamers leeg waren. Als je in de badkamer terechtkomt omdat er geen kamers meer over zijn, als je in je koortsroes een man constant heel hard hoort schreeuwen van de pijn, als er vier ambulances op hetzelfde moment aankomen als jij, dán kun je zeggen dat het druk is. Niet als de halve staf van de SEH op z'n dooie gemak zit te lunchen, niet als er gezegd wordt dat het gipsen nog wel even gaat duren omdat de gipskamer vol zit, niet als je na nog weer een half uur wachten met een gipsen poot het ziekenhuis verlaat - een gipsen poot die mooi ingezwachteld is door een VERPLEEGKUNDIGE in EXACT DEZELFDE KAMER als waar je de voorgaande anderhalf uur al wortelschietend hebt doorgebracht. Nee, dan maak je mij niet wijs dat het 'druk' is en dan daal je in mijn achting. Het spijt mij zeer.

Nog anderhalve week en dan mag ik alweer terug. Yay.

En voor nu - voor nu ga ik op zoek naar zijwieltjes voor als ik mijn fiets weer op durf en ga ik lekker de mummie uithangen met mijn charmant ingezwachtelde arm. Mijn ingezwachtelde arm mét snor. Nee, niet met snor: met moustache. Omdat het kan.

Isa. Broke her hand. LIKE A SIR.