Over leven #4

Hi there, it's me, long time no see. Ik kom hier vaak, lees zonder te reageren, op zoek naar de motivatie om in de pen te klimmen. Ik wil schrijven, maar ook niet - mijn gedachten zijn veilig in mijn hoofd, daar kan ik ze wegstoppen en er niet aan denken. Ze opschrijven voelt zo definitief en confronterend en dat is eng. Liever doe ik alsof het er niet is en houd ik me klein, op de achtergrond, aan de zijlijn, maar ik merk ook dat ik die zijlijn een beetje zat ben en verder wil dan dat. En de enige manier is om tóch die confrontatie aan te gaan. Dus nogmaals: hi there, it's me, long time no see!

Ik groei. Langzaam kom ik steeds een stapje dichterbij de 'ware ik', als het afpellen van de laagjes van een ui - maar dan andersom, want hoe meer ik groei, hoe groter ik word. Iedere dag durf ik een stukje meer ruimte in te nemen. Iedere dag durf ik mezelf weer een beetje meer te laten zien. Iedere dag houd ik een beetje meer van mijn neurodiverse brein. Ik ben niet 'zoals alle anderen' (maar hé, wie is dat wel?), de samenleving is niet per se gemaakt voor mensen met mijn brein maar potverdorie wat brengt het me ook veel goeds! Mijn openheid, mijn onbevangenheid, mijn ontwapenende charme. Ik omarm mijn wervelwind, de energie die ik met me meedraag, de aanwezigheid waar je niet omheen kunt. Radiating - zo voelt het. Powervrouw. Is het gek om mezelf een force of nature te noemen? Ik heb mezelf zo lang klein gehouden, maar nu is het de tijd om op te staan en vol in het leven te stappen. Ik kan zo veel, heb de wereld zo veel te bieden. En ik verdien het om daar ten volle van te genieten! Wacht maar. Als ik mijn ultieme vorm heb gevonden, kan niemand meer om mij heen.

Maar groeien betekent ook ontgroeien. Mijn lief lijkt me de kans om te groeien niet te willen geven, omdat dat betekent dat ik me onttrek aan de bestaande gedragspatronen. Ik pas niet meer in wat we de afgelopen jaren hebben opgebouwd - maar in plaats van mij de groeiruimte geven, probeert hij juist heel sterk de bestaande patronen te behouden. Relaties zie ik als een cirkel. Allebei heb je een deel van die cirkel en samen vorm je een eenheid, waarbij de delen niet vaststaan. De afgelopen jaren is de verdeling bij ons heel erg tweederde-eenderde geweest, of misschien wel driekwart tegenover een kwart: er was een fase in mijn leven waarin ik dat heel erg nodig had, maar daar groei ik nu uit. Ik neem hem dit ook helemaal niet kwalijk want zo zijn dingen nou eenmaal gegroeid. En het is een heel lange tijd ook goed geweest. Wat ik hem nu alleen wel kwalijk neem is dat ik nu geen ruimte krijg; hij is gewend aan die tweederde-tot-driekwart van onze relatiecirkel en hij weigert om daarin toe te geven. Het is nog steeds op zijn manier, nog steeds 'my way or the high way' en als ik dingen anders wil, is het enkel en alleen mijn verantwoordelijkheid. Maar ik blijf groeien, ik blijf ruimte pakken en nemen en ik weet niet meer zo goed waar dit heengaat. Ik weet niet of dit is hoe ik behandeld wil worden, of ik op deze manier nog een toekomst zie. Er zijn anderen die me laten zien dat het ook op een ándere manier kan, die mij hun waardering voor mij laten zien en daarmee in zo'n sterk contrast staan met wat mijn lief me het afgelopen jaar heeft laten zien. En dat is moeilijk. Maar ook goed. Ik kies nu in ieder geval voor mijn eigen pad en waar dat me brengt gaan we zien.

Voor nu is dit even genoeg; ook dit is weer een groeimoment. Hopelijk blijf ik dit wat vaker doen want schrijven is fijn en zelfs nu merk ik een soort tweedeling in mijn brein, tussen het kleine meisje wat zo onzeker is over zichzelf en bang is voor de wereld, en het moedergevoel wat zegt dat ik mijn eigen pad verdien en zoveel meer kan dan ik mezelf toereken. Hi, it's me, long time no see. Ik groei maar ik ben er nog niet; het is een marathon en geen sprint. Wacht maar. Als ik mijn ultieme vorm heb gevonden, kan niemand meer om mij heen.