Over leven #2 - alleenheid in een late trein

Op dit moment, het moment van schrijven dus, zit ik in de trein naar huis. Treinen hebben iets rustgevends, vind ik; op een bepaalde manier kom ik er altijd tot rust (al heb ik natuurlijk het voordeel van een relatief rustig traject dus dat werkt ook zeker mee). Vanochtend zat ik ook in de trein, maar dan de andere kant op: op weg om mijn geliefde zus op te halen vanaf Schiphol. Zes maanden is ze weggeweest: stage, werken, reizen in Azië. Bleke kind is bruin geworden, stiekem baalt ze dat ze hier is en ik snap dat volkomen. Ze is zoveel sterker dan ze was en ik ben zo'n trotse zus.

Twee maanden alleen reizen door Azië, vrienden vinden waar je ze tegenkomt en afscheid nemen wanneer de tijd daar is. Ik zou het niet kunnen en daarom heb ik des te meer bewondering voor haar. Ik kan niet goed alleen zijn. Ik ben veel eenzaam en alleen geweest, de afgelopen jaren, waar ik dit wel van heb geleerd: ik functioneer niet goed in mijn eentje. Ik heb niet zoveel mensen nodig want mijn goede vrienden zijn op dit moment echt maar op één hand te tellen, maar het alleen zijn heeft me vaak (bijna) genekt. Ik heb me vaak afgevraagd of ik niet te vroeg samen ben gaan wonen, maar het is toch wel de beste keuze geweest van de afgelopen anderhalf jaar want ik functioneer in onze twee-eenheid zoveel beter dan alleen. Ik ben productiever als Lief thuis is, zelfs als we de hele dag in andere kamers zitten. Hij schrijft ook beter als ik er ben, omdat hij iemand heeft om mee te sparren. Allebei kunnen we niet goed alleen zijn en doen we het beter met z'n twee; iets waar we allebei volledig achter staan omdat we die eenzaamheid aan den lijve hebben ervaren en weten hoe slecht het voor ons is. Reden nummer zoveel waarom het zo goed past.

Dit betekent natuurlijk niet dat ik altijd overal mensen om me heen moet hebben - integendeel, zelfs. Ik ben erg gesteld op mijn ruimte en ik sta erom bekend nog wel eens onder een steen te verdwijnen; als ik je uitnodig in mijn persoonlijke ruimte ben je meer dan welkom, maar zo'n uitnodiging staat niet voor altijd en als je zomaar binnen komt walsen zonder mijn grenzen in acht te nemen, schop ik je er zonder pardon weer uit. Niet iedereen weet hoe hiermee omgegaan moet worden, maar ik bedoel het niet persoonlijk (niet altijd, tenminste) - dit zijn mensen die me nog niet goed genoeg kennen, of die daar nooit de moeite voor hebben genomen. Ik ben een beetje een lastpak met een gebruiksaanwijzing.

Ik wil beter leren om alleen te kunnen zijn. Ik wil vaker dit soort onsamenhangende dingen kunnen schrijven, geprikkeld door alleenheid in een late trein; ik wil vaker dieper in mezelf kunnen kijken en tot rust komen. Ik voel de fysieke rust die dit halve uurtje me gebracht heeft en ik ben er blij om; ik kan het dus wel, rustig worden.

Volgende keer ga ik gewoon mediteren in de trein. Kijken wat dat me oplevert.