Blote voeten op een stenen vloer.

"Weet je, jongens, ik had het er net met Willibrord en Liesbeth over... Eigenlijk willen we het hele concert op blote voeten hebben."

Gerommel, schoenen uit. Mijn roodgelakte nagels wiebelen op en neer als ik mijn tenen beweeg, de vloer is koud! Maar dat maakt niet uit, zeggen ze, want daar verzinnen ze wel iets op. Ik voel het reliëf van de stenen en moet stiekem toegeven - eigenlijk voelt het wel fijn. Het is heel aards. Heel eenvoudig en op een bepaalde manier vind ik het ontroerend. Het is heel Jezusachtig, en is dat niet wat we hiermee willen bereiken? Een paar mensen houden hun schoenen aan, maar ik zet mijn Vans onder aan de traptreden neer. Die blijven daar lekker staan.

In de pauze, terwijl Carmina door blijft oefenen, verplaatsen we ons naar een van de zaaltjes achter de kerk. Het heeft een tuintje: gras, bomen, zelfs een gek vijvertje. Aan de rechterkant muren van een gebouw, links van ons de muren van de kerk. Als je goed luistert kun je Carmina horen, maar verder is het helemaal stil. Een kerk zo midden in de stad vond ik al gek, maar dit plekje is zo mogelijk nog gekker. Echt een oase van rust en je hebt niet door dat je eigenlijk midden in de stad zit - op koopzondag nog wel. We maken een aantal foto's, paar serieus, paar gestoord omdat Johann weer eens de huisidioot uithangt maar we lachen veel en het is oprecht heel erg leuk. Even de spanning weglachen, de vermoeidheid weglachen, de stress weglachen. De concentratie. Het is zo'n intens fijn plekje om te zijn, dat kerktuintje - perfect om tot rust te komen tijdens stressvolle dagen als dit.

Ik kan niet met schoenen in de kerk lopen. Ik wil de grond onder mijn voeten voelen, ik wil weten hoe het is om op blote voeten langs de buitenkant van het middenschip te lopen. We repeteren emotioneel zware stukken - de geseling van Jezus, waarbij Carmina zingt en wij de geluidseffecten verzorgen. We tellen, we klappen. 39 keer want 39 zweepslagen. Het zorgt voor kippenvel. Om vijf uur is de vermoeidheid van Veerles gezicht af te lezen - logisch ook, dit soort weekenden zijn intens zwaar, vermoeiend en hoewel het een fantastisch project is om aan mee te doen en het allemachtig gaaf klinkt in een grote kerk als deze, heeft dat geen effect op de fysieke en emotionele uitputting. Carmina gaat weg en vervolgens zijn we weer het volk op het plein, waarbij Judith en ik - zij eerste, ik tweede sopraan - tegen een heel leger van alten, tenoren en bassen op moeten boksen omdat de rest van de sopranen in rook zijn opgegaan. Het lukt ons wel dus een high five is dat wel waard.

Wanneer ik om kwart voor acht op mijn bed neerplof, ben ik gesloopt. Twee dagen van intens repeteren, staging, stemoefeningen, ik heb dit weekend bijna twaalf uur lang in de kerk gestaan. Mijn rug vond het niet tof dus daar ga ik oefeningen voor doen - over twee weken komt er weer zo'n intens weekend aan, met op zaterdag van vijf tot negen de generale en zondag het concert en ook tevens de première van een gloednieuwe passie. Ik heb nog drempels te gaan voor ik echt zover ben - mijn rug, bijvoorbeeld, maar ook mijn geringe lengte. Iris, Veerle en ik zijn de kleinsten van de sopranen, naast Dieteke en Silvia de kleinsten van het hele koor, dus staan we altijd overal vooraan. Yikes. Waaaaaay buiten mijn comfort zone, maar was dat niet waarom ik dit ging doen? I'll manage, I'll survive. Ook als koor zijn er nog drempels, maar we hebben nog een paar repetities en daar gaan we keihard gebruik van maken. Het komt goed.

Als koor zijn we naar elkaar toe gegroeid, dit weekend. Ik voel me meer een onderdeel van het koor, we horen er allemaal bij. Iedereen helpt elkaar. Niet alleen met zingen, maar met alles en dat is zo fijn. Keerzijde is dat mijn voeten wel vies worden van het zes uur lang rondbanjeren zonder schoenen, maar dat is ook geen wereldramp. Komt wel goed, ik vind wel een oplossing. Ik weiger om met schoenen aan het concert te gaan doen.

Want de vloer? De vloer onder mijn voeten geeft me troost, vertrouwen, kracht, het houdt me aan de grond. Gek genoeg.