Dag 2. Sociale isolatie

Vandaag is dag twee van mijn sociale isolatie vanwege het coronavirus. Niet dat ik ziek ben, oh nee. Hoe dit zo gekomen is, zal ik hier schrijven.

Afgelopen weekend heb ik de dagen doorgebracht met nu inmiddels mijn vriendin Rachel. We hebben gewandeld in de buurt, mooie plaatsen ontdekt en pannenkoeken gegeten bij een restaurant (met brie! Mijn nieuwe verslaving). Ook hebben we wol gekocht in een te dure wolwinkel en een hele voorraad thee en koffie bij de Simon Lévelt. Zaterdag kwamen mijn ouders naar Amsterdam om mij mijn medicatie te brengen, want als ik naar mijn ouders in Brabant zou gaan, zou ik een week niet op stage mogen komen. We hebben afstand gehouden tijdens de overdracht en daarna zijn zij gaan fietsen, en Rachel en ik vierden Sjabbat bij haar zus thuis. Op zondag besloten we nogmaals te gaan wandelen, en daar kregen we het nieuws door: vrienden van de zus van Rachel waren ziek: zij en de kinderen hadden hoge koorts, maar konden niet naar het ziekenhuis. Rachel en haar zus en de kinderen van haar zus hadden juist die woensdag een feest gevierd en waren dus met elkaar in aanraking geweest. Niet alleen Rachel haar zus schrok, maar ook wij. Daar bovenop kwam het bericht van de regering om de horeca te sluiten en om twee meter afstand van elkaar te houden.

Die avond bracht Rachel me naar mijn studentenhuis. Maar in mijn studentenhuis voelde ik me ook niet meer veilig. Een huisgenoot beweerde dat hij moest hoesten en dacht dat hij sowieso wel corona had. Mensen begonnen over de deurklinken goed schoonmaken en voor elkaar zorgen als er iemand ziek zou worden. Nu woon ik dus in een studentenhuis met 24 anderen. Ik dacht: het is een kwestie van tijd voor iemand écht corona heeft, ik moet hier weg!

Stage appte dat ik niet naar stage hoefde op maandag. Ik belde mijn moeder of ik niet toch naar huis kon, naar Brabant, want ik had enorme stress. Maar mijn moeder zei: je vader zit toch de hele dag thuis te vergaderen, waarschijnlijk kun je je toch niet concentreren als je thuis bent. Overleg eerst maar met stage of je überhaupt naar Brabant mag. Dus heeft Rachel mij opgehaald. Ze heeft me gehaald met de auto en naar haar ouders gebracht. Daar zou ik voorlopig blijven.

Nu zit ik dus in Amsterdam in het huis van mijn schoonouders. Haar vader werkt ook thuis, Rachel zelf past veel op de kinderen van haar zus. Vanwege de kinderen en de stress die Rachels zus om ze heeft, hebben we afgesproken dat we een beetje in sociale isolatie gaan. Niet veel live contact met anderen. Als ik besluit om toch naar mijn ouders te gaan, kan ik voorlopig niet meer naar Rachel toe. Ik vind het wel oke. Mijn moeder leek niet zo happig om mij thuis te hebben en we zouden elkaar vooral op de zenuwen werken. Hier heb ik weinig stress meer. Ik werk gewoon aan mijn stage-opdrachten en probeer nu en dan pauze te houden. Bijvoorbeeld door een stukje te typen.

Dit is al dag twee. Het voelt fijn om bij Rachel in de buurt te zijn. Haar vader mag ik graag en we zitten elkaar nog niet in de weg. Als het allemaal teveel wordt, vertrek ik alsnog naar Brabant. Dan hoef ik een tijdje niet op stage te komen, maar dat hoef ik nu sowieso niet. Nu ik niet meer naar stage toe hoef en alleen thuis hoef te werken, krijg ik minder prikkels binnen en heb ik meer plaats in mijn hoofd om ook weer te schrijven op MD. Ik hoop dat ik komende dagen meer kan schrijven over hoe het met mij gaat en wat al mijn avonturen zijn rondom stage en Rachel.