Dag 8: thuiswerken en wandelingen

Het is vandaag een beetje een gekke dag. Het systeem van stage ligt eruit, waardoor ik niet aan stage kan werken. Ik werk maar een beetje thuis aan mijn stageverslag. Ook hadden we een mini-vergadering online. Na veel proberen had ik eindelijk de app ervoor kunnen downloaden, dat was een boel gehannes. Toch wel gek, van die online vergaderingen. Je praat toch sneller door elkaar enzo, het gaat allemaal wat ongemakkelijker.

Afgelopen weekend hadden Rachel en ik het recht alleen thuis. Thuis, want het begint steeds meer als thuis te voelen. Het blijft mijn eigen huis niet, maar ik durf al meer mijn eigen ding te doen, aan dingen te zitten in huis, dingen te zoeken als ik ze nodig heb. Ook voelt de omgeving al veel meer vertrouwd. Ik heb mijn "eigen" plekje aan tafel nu, waar ik werk en mijn eigen ding doe. Dat is zo gegroeid. Het nu en dan helemaal alleen thuis zijn werkt daar ook aan mee.

Rachel en ik hebben samen veel gewandeld. Vooral gisteren hebben we lang gewandeld. Het huis staat vlakbij een natuurgebied waar je goed kunt wandelen zonder teveel mensen tegen te komen. Het is een vreemde gewaarwording dat wanneer we toch mensen tegenkomen, we met een grote boog om elkaar heen lopen. Voelt nog meer als een apocalyptische film.

De wandeling was erg mooi. We ontdekten plaatsen waar we beiden nooit eerder geweest zijn en hebben gepraat over van alles. Op den duur kibbelden we over of we een trampoline in de achtertuin moesten nemen of niet, waarop we in lachen uitbarstten; we zijn immers nog lang niet aan kinderen toe. Ook bespraken we kleine irritaties die we hadden. Irritaties die vooral irritaties aan onszelf waren, maar wel in relatie tot de ander. Rachel vond het bijvoorbeeld irritant dat wanneer zij "bazig" deed, ik niet in de tegengas ging. Ik herken dat wel, ik ben meer geneigd me aan te passen. Misschien geneigd om meer te pleasen. Dat ken ik van mezelf, en door dit door te spreken, kan ik eraan werken. Mijn eigen grenzen bewaken en niet, zoals altijd, over onzichtbare grenzen heen walsen tot ik het niet meer leuk vind. Door de gesprekken kwamen Rachel en ik nog dichter bij elkaar. We vertelden elkaar dat we van elkaar houden. En ik houd ook van haar, steeds inniger.

Vanmorgen wandelden we ook met elkaar, in onze pauze van stage. Ik zei dat ik vroeger naar bed moest, omdat ik moe was. Maar dat ik niet in m'n eentje naar bed wilde, maar met haar. Ik schoot in de lach op het moment dat ik dat zei. Ik zei: "Ik wil met je naar bed!" Dat had ik nog nooit in mijn leven tegen iemand gezegd. Een vreemde gewaarwording. Ze lachte, klakte met haar tong en zei: "Ik wil ook met jou naar bed!" En we kusten elkaar.