De laatste jaren van me puberteit

Al jaar en dag doe ik graag aan sport, met korfbal in het bijzonder.
Omdat ik er ook namelijk op zit, maar na me laatste 2 jaren van me puberteit, als ik het zo mag noemen, dus ongeveer tussen me 18e en 21e, heb ik veel geleden omtrent me gevoelens omdat ik nou eenmaal een binnenvetter ben.

Ik vond het altijd leuk om trainen te geven onder de kleintjes. Op me 16e was het dan zo ver dat ik eindelijk trainer was, en kreeg samen met nog een persoon een team aangewezen. Dus ik ging er voor de volle 100% tegen aan. Maar al snel kwam ik er achter dat dit team, dat ik onder me hoede kreeg, niet voldeed aan mijn gewenste speelstijl.
Maar daar kwam "gelukkig" verandering in, want ik mocht de oudste jeugd trainen, wat toen de B1 was.

Tussen haakjes, ik zat op een club met weinig leden, maar de sfeer was er altijd super, dus ook qua jeugd was het niet zinderend...

Terug naar het verhaal.
Omdat ik ook toen maar eind 17, bijna 18 was, keken het jeugdbestuur dus een beetje met angstogen in dat de oudste jeugd, die ongeveer 4 jaar jonger dan mij waren, onder mijn leiding kwamen te staan.
Maar hun durfden het aan, en het nieuwe seizoen was aangebroken.
En ik moet zeggen dat ik het niet zonder spijt heb gedaan.
We gingen goed van start met hier en daar slechte wedstrijden, maar ja die moeten er ook bij zijn...
Het eerste veldhelft zat er op, en moesten we de zaalcompetitie gaan starten. Omdat het team op het veld lager was ingedeeld dan in de zaal, werden we jammer genoeg net niet kampioen.
Het zaalseizoen was goed afgerond, maar toen moesten we medio maart weer naar buiten. Toen ging ik meteen de eerste de beste training in het park hardlopen om weer meer op conditie te komen en de buitengewone attributen die in het park bewerken...
Bij de eerste de beste oefening ging het al mis.
De oefening was heel simpel, over het paard springen en bij de volgende er onderdoor. Toen was er een meid aan de beurt, en die bleef met haar voet hangen achter het paard en viel met haar hoofd keihard tegen de grond waar allemaal takken lagen verspreid, en kennelijk is zij op een tak gevallen. Bijna buiten kennis bleef ik maar tegen haar praten, samen met een teamgenoot van haar. Na ongeveer een half uur haar te hebben getild en gepraat, kwamen we op de club en ik ging meteen met haar vader naar het ziekenhuis. Daar constateerde ze een zware hersenschudding...

Zij was dus een aantal weken uitgeschakeld, en hervatte ik de trainingen gewoon met het overige team.
Ik was altijd op de maandag vrij van werken, en dus ging ik elke maandag bij haar langs om te kijken hoe het met haar ging. Daar kwam ik dus elke maandag totdat ze weer beter was om de trainingen te hervatten. Maar in die weken, werd me duidelijk en zo vertelde haar moeder mij ook, dat ze verliefd op me is geworden. Haar moeder vroeg me er ook voor op te passen, en dat beloofde ik.
Maar omdat ik dat wist bleef het steeds in me hoofd dagen, en ik begon haar ook steeds leuker te vinden. Naar verloop van tijd, toen ze weer wat beter was geworden, had ik haar mee naar de stad genomen om gezellig ff bij te praten. Omdat het ook bijna zomervakantie was, ging ik ook chocolade voor haar kopen, want daar was ze nou eenmaal gek op.
Bijna bij haar huis aangekomen ging ik ff stoppen, en kustte haar op de mond, waar ze al de hele tijd op wachtte, zei ze direct...
Maar ik zat met een soort schuldgevoel tegenover haar moeder, en dus belde ik haar moeder om te zeggen, dat ik wat voor haar dochter voelde. Daar was zij ook al bang voor, maar ze kon het niet meer tegen houden. Dus we mochten eindelijk iets met elkaar hebben. Maar omdat het leeftijd verschil groot was, waren er veel scheve gezichten, wat ik toen niet doorhad, want liefde maakt nu eenmaal blind...

Dus we gingen zo af en toe afspreken, totdat de zomervakantie aantrad, we moesten elkaar een maand missen. Ik was naar Turkije en zij naar Spanje. Later hoorde ik na de zomer dat ze de hele tijd aan me zat te denken, en dat ze nergens zin in had. Haar ouders vonden dat niet goed, en wilden zo snel mogelijk dat de "relatie" gebroken werd... Ik was zó verdrietig, maar ik was eenmaal trainer, dus kon ik sowieso haar zien.
En toen ging het mis...
Ik begon geheime afspraakjes met haar te maken, en later zijn haar ouders daar achter gekomen. En toen waren ze boos op mij, ze dachten dat ik haar manipuleerde tegenover haar ouders. En dat ik allerlei dingen met haar uithaalde, wat helemaal niet is gebeurd.
Ik weet zelf dat de geheime afspraakjes gewoonweg fout van me waren, okeej, maar dat er later nog zo'n ophef over kon bestaan, kon ik er ff niet meer tegen...
Ik was toen ook meteen niet meer trainer/coach.
Maar omdat ik ook in dat jaar nog jeugdige was kon ik nog mee op jeugdkamp, maar die meid wou ook mee. Dus ik belde haar moeder om te vragen of ik ook mee mocht, en beloofde dat ik niet naar haar toe zal trekken, maar opeens ging die moeder zo tegen mij tekeer, dat ze boos ophing en ik sprakeloos was.
Een week later moest ik samen met het bestuur van de club en de jeugdcommissie rond de tafel zitten, vergezeld door me vader en de ouders van die meid. Maar dat was meer onbegonnen werk, want ze haalde alles tegen me uit, en dreigde me om naar de politie te stappen...

2 Maanden zijn verstreken, en kreeg een brief van de politie... Het was realiteit geworden, en moest mijn kant van het verhaal vertellen. Aan het eind van de dag mocht ik eindelijk naar huis, en was helemaal gesloopt, aangedaan, verdrietig, nietswetend wat de toekomst mij nog zal brengen.

Dus heb een foute beslissing genomen, en ben zowat bijna elk weekend de stad in gegaan om me verdriet te verdrinken. Maar omdat ik al naar een andere club wou gaan om hoger te kunnen spelen, heeft de tijd, me toch nog een positieve wending gegeven. Ik zit nu al iets meer dan anderhalf jaar op die club, en ik moet eerlijk vertellen, dat ik eindelijk weer begin op te leven, en weer plezier kreeg in het spelletje, hoewel ik voor mij een zware tijd heb gehad.

Ook een groot pluspunt in me leven is me lieve Jessica heb leren ontmoeten, het ging dan in het begin niet over rozen, maar ik ben nu héél blij dat ik haar heb leren kennen. Ik heb in zo'n tijd nog nooit zo'n plezier gehad. Ik kan heel goed met haar ouders, zusje en broertje om gaan. Lekker lachen met elkaar. En ik weet zeker dat ik haar voor de eerste 8 decennia niet meer laat gaan. Nu helemaal dat vast staat, dat zij en ik mama en papa worden...

Dus ik wil aan iedereen vertellen dat er na een heele negatieve tijd, hoelang die ook mag duren, altijd iets moois uit bloeit, precies op het moment dat je het niet verwacht...

Mij rest alleen nog maar te zeggen, Jessica IK HOU VAN JOU, met heel mijn

Groetjes,

Wouter