De meeste mensen deugen

Met een duidelijk doel voor ogen mocht ik van mezelf naar de winkel fietsen om op zoek te gaan naar wat ik wilde hebben. Mijn energielevel is niet wat hij moet zijn en mijn gedachten donkerder dan ik zou willen. Juist naar buiten gaan, onder de mensen zijn, een vriendelijke blik op zetten en doen alsof de wereld leuk is, kan (mij) dan (soms) helpen.
Eenmaal in de winkel merk ik dat ik loop te slenteren en mijn focus niet kan houden. De tranen schieten in mijn ogen 'shit, dit is echt weer even geleden' schiet er door mijn hoofd en ik weet dat ik mezelf daar niet mee help. Positief denken, let op je ademhaling en besef weer even waarom je de keuze maakte hier naar toe te gaan.
Enkele minuten later vang ik een dialoog op van een wat ouder echtpaar. Ik schat zestigers. Beide hebben een mandje vast zoals dat momenteel 'hoort' en samen kijken ze bij de afgeprijsde kinderkleding te kijken. De vrouw vraagt de man of hij zijn portemonnee bij zich heeft waarop hij ontkennend antwoordt en herhaalt dat hij dat gezegd heeft toen ze hun huis verlieten. De vrouw doorzoekt nogmaals haar tas en moet dan hardop concluderen dat ook zij niets bij zich heeft. Geen geld, geen pasjes, niets. Zuchtend kijk ze haar man aan en twijfelend beginnen ze de kleren terug te hangen. Zichtbaar balend.

Mijn hart weet wat het wil, maar mijn hoofd werkt niet altijd mee de laatste tijd. Toch loop ik naar het tweetal toe en geef aan dat ik hun gesprekje op gevangen heb. In mijn hoofd heb ik getwijfeld of ik de inhoud van hun mandjes voor ze zou afrekenen, maar ik heb geen idee wat er allemaal in zit en daarbij weet ik ook niet of ze dat toe zouden laten. Ik stel de vraag of zij een telefoon hebben met whatsapp en of zij het bestaan van een tikkie af weten. De man kijkt mij fronsend aan. Bij de vrouw zie je een klein lichtbronnetje in de ogen ontstaan. Bijna enthousiast reageert zij 'ja, dat heb ik en een tikkie heb ik wel een paar keer gedaan'.
'als u wilt, wil ik wel voor jullie afrekenen en u een tikkie sturen?'.
Het duurt nog geen twee seconden voordat zij toestemmen. Opgelucht halen ze adem en ik doe een paar stappen achteruit. 'ik loop nog even een rondje, laat het maar weten als jullie klaar zijn'.

Even later loop ik achter de man en vrouw aan naar de kassa. De vrouw loopt met de spullen naar de kassa wanneer de man oogcontact met mij maakt; 'ik heb net het boek de meeste mensen deugen van rutger bregman uit. Jij bent daar zeker één van. Jij deugd zeker.'
De medewerkers van de winkel zijn zichtbaar verward als ik mijn pasje aan de vrouw geef waar zij vervolgens mee afrekent.
Na het afrekenen, voeg ik de dankbare vrouw toe aan whatsapp en stuur haar vervolgens een tikkie. Door de blauwe handschoentjes die de vrouw draagt, is het typen op haar smartphone niet zo eenvoudig waarna zij een foutmelding krijgt en de zenuwen toeslaan bij beide. Zinloos en totaal niet nodig vind ik. Ik geef aan dat zij het thuis in alle rust nog eens mogen proberen, omdat ik vertrouw in het goede van de mens en wens beide een fijne dag. Twee glimlachende mensen kijken mij aan waarna ik mij omdraai om zelf nog een klein rondje door de winkel te doen en vervolgens enkele spulletjes af te rekenen.

Ik heb absoluut niet gevonden wat ik zocht. Mijn bui is niet verbeterd. Mijn gevoel niet veranderd. Mijn energie niet toegenomen. En toch heb ik deze dag wat bereikt. Mijn intentie van vandaag 'vertrouwen op mijn gevoel en doen waar ik behoefte aan heb. Niet meer niet minder.'
Ik heb mij er aan gehouden.

De onbekende mensen hebben woord gehouden waardoor twee wildvreemde voor mij nu ineens een naam dragen. Zij zijn dankbaar voor een kleine daad van mijn kant en ik ben dankbaar voor de bevestiging dat je ik (vandaag) mag vertrouwen.

'De meeste mensen deugen, jij bent daar zeker één van'