Het keyboard van opa

Bij opa en oma stond altijd een piano. Jarenlang keek ik daar met mijn kleine kinderoogjes naar. De klep was altijd dicht. Hij was van opa en oma en daar mochten wij niet aanzitten. Het had iets magisch. Mijn wens om net als opa te kunnen spelen was geboren. Toen oma ziek werd (ik was een jaar of 12 dat oma gekke dingen begon te zien) speelde opa nooit meer. Toen er een bed in de kamer kwam waar oma overdag op kon liggen, werd besloten de piano te verkopen. Eigenlijk weet ik niet waar hij heen gegaan is. Het bed speelde de boventoon.
Opa nam een keyboard. Dit nam minder ruimte in en dan kon opa toch nog spelen. Dit keyboard is als één van de weinige dingen mee verhuisd naar de kamer in zijn verzorgingstehuis. Opa speelde erop als er iemand was die hem hielp. Toen opa en oma 50 jaar getrouwd waren, kwam mijn vriendinnetje op de piano spelen. Echt voor opa en een klein beetje voor oma want wat genoot opa. Zijn vingers tikte op de melodie en iedereen moest vooral wat zachter praten want er werd muziek gespeeld. Heel, heel fijn. Opa kon zo genieten van echte muziek. Muziek die live gemaakt werd. En ik genoot dan dubbel en dwars van opa.
Opa verleerde veel en zo ook zijn manier van spelen. Het lukte hem niet meer. Hoe graag hij ook wilde, zijn hersens lieten alles verdwijnen. Het keyboard is met ons mee naar huis gegaan om opa zijn frustratie te laten verminderen. Tijden heeft het bij mijn ouders in huis gestaan waar ik toen ook nog woonde.
Vorig jaar begon mijn moeder met opruimen van het huis, omdat zij wilden verhuizen. De vraag werd mij gesteld wat we met het keyboard gingen doen. Ik wilde hem zó graag hebben, maar was bang dat mijn tante en/of mijn neefjes daarom zouden gaan strijden want alles wat geld op zou kunnen leveren eisen zij op. Voor mij heeft het heel veel meer waarde dan geld. Ik zou er heel wat voor over hebben. Ik hoefde niet te strijden. Zonder overleg en zonder er woorden aan vuil te maken is het keyboard naar mijn huisje gekomen. Mijn vriend vindt alles goed.
Zo door de anderhalf jaar heen dat wij nu samenwoonde heb ik een enkele keer geprobeerd via youtube wat te leren spelen. Na spelen zonder enig besef van noten en of het klopt.

Tot drie weken geleden. Er kwam een leuk aanbod langs op Social Deal waar je 5 lessen kon kopen hier heel erg in de buurt (letterlijk 2 minuten fietsen). Ik werd zo enthousiast en toen ik mijn vriend vertelde dat ik het aan het overwegen was, zei hij mij dat ik het gewoon moest doen. Als ik het zo graag wil, waarom moest ik er dan over na denken. Diezelfde minuut had ik betaald en stuurde ik een mailtje.
Gisteravond kreeg ik les van de directeur van de school en hij blijkt een hele bekende te zijn (ik wil niet gevonden worden, maar hij begeleidt mensen op tv en speelt grote dingen, HK). Een man van 77 die echt passie heeft voor muziek en vooral heel goed weet hoe hij met mensen moet om gaan. Ik had echt nul komma nul ervaring en wist echt niet hoe te starten en ik ging naar huis nadat ik met twee handen de juiste toetsen wist aan te slaan op de piano.

Thuisgekomen vroeg mijn vriend wat ik geleerd had waarna ik mijn speelhoekje weer gereed maakte en trots liet zien dat ik weet hoe ik mijn handen moet houden (moeilijk!).
Vanavond vertrok ik om kwart voor 8 naar boven om even te spelen. Nou... even. Ik leerde wat de sekundes, tertsen, kwarten en kwinten inhouden, ik begrijp de harmonische intervallen en ik kan links en rechts afwisselend spelen. Ik heb een start gemaakt met jingle bells en merkte toen kramp in mijn handen en vermoeidheid in mijn hoofd. Ik keek om de klok en zag dat het 5 over 9 was. Concentratie ten top. Wat is dit leuk en wat ben ik trots. Opa zou ook trots zijn. Ik hoop echt dat ik dit vast kan houden en mezelf niet ga frustreren. Op dit moment ben ik blij met wat lukt en ik wil vooral doorzetten in het oefenen. Het liefst wil ik donderdag jingle bells zonder foutjes spelen als ik bij mijn tweede les kom. Een groot, heel groot doel, maar ik wil het proberen.

Zou opa's keyboard mij ontspanning gaan leren? Ontspanning door inspanning? Ik kan zó slecht ontspannen, maar merkte net echt dat ik er in zat en voelde wat ik deed. Bedankt opa dat jij mij de wil om muziek te spelen mee gegeven hebt. Bedankt lieve opa. Ik probeer je te zoeken door te spelen. Ik mis je.