Opa's 77ste verjaardag

2008 was het dat opa de bewuste dag beleefde met twee hersenbloedingen en een hartstilstand. Niet wetend hoe we verder zouden gaan en of opa nog bij ons zou zijn.

Het is 2016 en opa is nog altijd bij ons. Vorig jaar mei werd ons verteld dat opa een tikkende tijdbom is en het elk moment over kan zijn. Dat we er niet op hoefde te rekenen dat hij het nieuwe jaar zou halen. Maar tja.. opa heeft al redelijk vaak bewezen dat hij niet aan verwachtingen voldoet. Hij is sterker dan iedereen denkt.

Opa is gister 77 geworden. Opa is heel veel kilo's kwijt, opa onthoudt weinig van wat hij gedaan heeft en kan enkele minuten later dezelfde vragen stellen als hij een slechte dag heeft.

Opa is de man bij wie ik op de voeten danste en bij wie je ontbeet met suikerbrood en chocomelk. Opa wist ons wel te verwennen. Ook nu deelt hij zijn chocola maar wat graag met mij omdat hij weet dat ik er gek op ben. Bij iedereen kan ik ze afslaan. Bij opa niet. Opa en ik zijn bijzonder.
'Jij bent de enige echte' zei ik gister toen ik tegen opa aan hing toen het over opa's in het algemeen ging.

Ik ben gister vanuit mijn werk naar opa gefietst. Zijn broer en schoonzus en zijn zus uit Frankrijk waren daar ook net als mijn ouders. Ze zouden daar eten en ik zou aanhaken. Ik hoopte tussendoor even thuis een uurtje te kunnen slapen maar zo liep de dag niet dus in één keer door. Ik was moe. Heel moe. Ik wist mijn ene voet voor de andere te zetten maar daarmee was het wel gezegd. Ik ben naast opa gaan zitten en heb me in zijn rol laten glijden; aanwezig zijn maar niet te veel mee doen aan het gesprek.

Ik belde mijn broer en liet hem opa feliciteren. Opa zei hem 'ik heb een leuke dag'. Die woorden zijn mij goud waard.


We aten bami, ik vulde opa's bord met dat wat hij lekker vindt, ik schoof hem aan tafel en ik knuffelde hem zo af en toe. Daarna maakte ik koffie en deed ik er alleen bij opa een flinke dot slagroom op. Hij begon te glimmen 'dat lust ik wel!'.

Ik ben gister geen moment emotioneel geweest maar nu ik dit typ merk ik dat het me raakt. Opa en ik... we zijn tja gewoon.. blij met elkaar. Ik kijk niet meer vooruit. Ik weiger het te doen want het brengt alleen maar angst en onrust. Vooraf verdriet is niet nodig. Acht jaar later ben ik nog altijd blij dat opa zo een vechtlust heeft gehad om nog bij ons te blijven.

Dinsdag schreef ik in mijn hoofd de laatste woorden aan hem. Ik moest in slaap vallen. Waar normaal de tranen zouden lopen, was ik vooral bezig met de mooie momenten die ik door opa (en oma) heb mogen beleven. Ik hoop ze nog eens écht op papier te krijgen want het klopte in mijn hoofd.


Opa.. het is een bijzondere man. Mijn vorige opa, maar ook deze.