Mijmeren

Eens hoorde of las ik een stukje over mijmeren. We zouden met zijn allen te weinig mijmeren.
We zouden het nodig hebben om af en toe te mijmeren en onze gedachten de vrije loop te laten gaan.
De meneer of mevrouw schreef of zei dat we in de moderne tijd van nu altijd onderbroken worden wanneer wij ons even laten gaan en naar het mijmerland vertrekken. Een appje, mailtje, de tv die op een harde reclame springt, een nieuwe vrienduitnodiging of domweg het geluidje van een bijna lege accu waar snel actie voor onder nomen moet worden om de telefoon op te laden. Weinig tot geen tijd voor mijmeren zou een grote valkuil zijn voor de jeugd van tegenwoordig. Nooit écht even niks, nooit ruimte voor jezelf om dingen op een rijtje te krijgen. Nooit los van anderen. Nooit alleen. Mijmeren zou een oplossing kunnen zijn voor zij die dicht tegen een burn-out aan zitten en/of depressieve gevoelens hebben. Het zou uitkomst kunnen bieden door meer op jezelf te focussen en minder met dat wat anderen willen, verwachten, zeggen, delen of van je vragen.

De laatste tijd mijmer ik vaker. Niet per se bewust. Meer doordat ik niet weet wat te doen. Geen keuze te kunnen maken en maar roerloos te blijven zitten. Geen behoefte aan prikkels en tegelijkertijd schreeuwen om contact. Mijmeren, tijd geven aan gedachten en laten gebeuren wat er gebeurt. Er gebeuren verschillende dingen. Het ene moment raak ik zo enorm gefrustreerd en raak ik de weg kwijt, omdat ik op een dag zo weinig gedaan krijg door het toe te staan dat mijn hoofd druk is en weinig conclusies trekt. Op andere momenten kan ik een glimlachje tevoorschijn toveren en weet ik mijn boek te pakken of een spelletje klaar te leggen zonder tussendoor op mijn telefoon te kijken en mijn laptop met rust te laten. Ik ben belangrijk en ik mag doen wat ik wil. Het is gek maar het is zo dat ik dit mezelf enorm moet leren. Mogelijk later meer.

Vandaag is een gekke mengeling van mijmeren. Ik wilde vanmorgen naar mijn oma, ik wilde een stuk fietsen, mijn boek lezen en aan mijn fotoboek. Ondertussen heb ik enkel in mijn boek gelezen en vond ik dat heerlijk. Tegelijkertijd baal ik over de andere dingen die ik niet gedaan heb en bonkt mijn hoofd.
Waar ik eerder niet wist wat ik met mezelf aan moest als ik alleen was, baal ik nu dat ik de tijd niet stil kan zetten om meer te doen dan ik in de komende uren voor elkaar kan krijgen..

Ik weet niet waar ik las of hoorde over mijmeren maar ik ben diegene dankbaar dat ik mezelf leer en laat in zien dat ook dat soms heel goed is. Niet alles is altijd maar door gaan en door rammen, gewoon even stilstaan en stilzitten en 'niets' doen is soms ook heel intensief.