De Schilder en de Abt.

Het is in een andere tijd. Misschien zou jij je het niet kunnen voorstellen maar ik denk dat wij maar een jaar of tien verschillen. Ik knik goedkeurend. De zon had mijn lichaam en haren een kleurtje gegeven – het lichaam donkerder, het haar lichter – het wonder der UV. Maar hierdoor leek ik blijkbaar ouder.
De abt schoof de grote steenoven met een zwaar mechaniek. Een vlaag van hitte sloeg mij tegen het gezicht, hitte, die de grote loden deur zojuist nog had tegengehouden. Het vuur maakt de broden mooi goud bruin. Met een snelle beweging zijn ze al omgedraaid en zit de deur weer dicht, de hitte verplaatst naar mijn achterhoofd. De zon begint op te komen.
De abt gaat verder met zijn verhaal alsof er nooit een onderbreking plaats had gevonden.
Wij kregen al Natuurkunde op school, erg bezighouden deed het me niet. De docent was niet op mij gesteld. Nooit haantje de voorste geweest.
Behalve als het ging om scherpe opmerkingen.

‘Meneer Descartes!’ schalde hij door het lokaal, zou u ons willen verlichten door uw opinie over het onderwerp te delen met ons? Want schijnbaar heeft u er een nogal opzichtige mening over, hierbij kijkende naar mijn buurman die zat te grijnzen om wat ik hem zojuist vertelde.
De bijnaam had hij mij gegeven nadat ik op een toets naast het gewenste antwoord nog een persoonlijk en alternatieve manier van het onderwerp te bekijken had weergegeven, waardoor de kernvraag en het desbetreffende antwoord hun relevantie verloren. En de eigenlijke vraag een contradictie in terminus was. Een Paradox.
Een befaamde zo bleek later.
Dat Descartes hier niets mee te maken had was hem niet bekend.

‘Nou Hans!’ Begon ik mijn antwoord – ik houd er niet van als mensen om schofferende redenen mij van een bijnaam voorzien en deze in het openbaar gebruiken, waarbij meegenomen mag worden dat ik op de hoogte ben van het gebruik van een minachtende bijnaam en plein public, zonder deze openheid zou immers het doel van de bijnaam haar effect grotendeels mislopen –.
Het mag als vanzelfsprekend worden beschouwd dat als ik iets te delen had met de rest van de groep ik het niet zacht tegen mijn buurman zou fluisteren gezien ik daarmee het gewenste resultaat – de boodschap overbrengen – volledig zou mislopen. Daarom mag er vanuit worden gegaan dat het geen boodschap was die ik wenste te delen met de rest van het lokaal.

De mondhoeken van mijn docent waren inmiddels van tien over tien vertrokken naar een schamele tien over half vier. Zijn korte geneugte momentje was naar hem teruggekaatst.

Eruit jij vlegel! Bulderde het door de klas.
Het stond één – één, met remise zou ik dit verhaal niet verlaten.

Begrijp ik nu goed, vroeg ik terwijl ik mijn tas inpakte. Dat ik het lokaal dien te verlaten gezien ik privé informatie niet wens te delen met u? Want in dat geval wil ik het prima met u delen op de voorwaarde dat u mij in ruil voor deze informatie niet uit de klas zal sturen.
Hans ging akkoord, blijkbaar was zijn nieuwsgierigheid aan de winnende hand.

Ik stond nog altijd, zodoende hoefde ik niet te gaan staan, het resultaat van de opmerking die ik zou gaan maken zou overweldigend zijn. Zo overweldigend dat ik het niet had kunnen overzien op dat moment. Uit onwetendheid nam ik het woord.

De informatie die ik deelde met mijn waarde buurman was dat het verbazingwekkend genoemd mag worden dat een lyceum dat zo hoog aangeschreven staat als deze een docent in dienst heeft die zowel zijn studie natuurkunde als zijn leraren opleiding nooit heeft afgemaakt.
Het gezicht van Hans begon aan te lopen.
Was je niet op de hoogte van het geinige grapje dat de school haar leraren heeft geflikt dan Hans? Van alle docenten staat met naam en toenaam, foto en herkomst, het volledige Curriculum Vitae op internet. Nieuwe regeling vanwege de zogenaamde gesloten deuren van de administratie van scholen.
Hans zei niets, hij stond daar maar, sprakeloos. Mijn mede leerlingen wisten niet goed of ze moesten lachen of klappen.
Er kwam een enorme schreeuw vanaf de kant waar Hans stond in het lokaal. Een bulder, een woeste bulder.
Twéé – één.
ERUIT JIJ, EN WEL NU!

Drie – één.
Weinig respect voor docenten die hun woord niet houden.


Zo ben ik hier terecht gekomen, sprak de abt dromerig kijkend naar de zon.

U mocht geen lessen meer volgen omdat u de leraar zo voor schut had gezet? Vroeg ik niet begrijpend.
Nee mijn waarde schilder, geen enkel lyceum wilde een docent voor de klas hebben die zowel zijn studie als zijn lerarenopleiding niet had afgemaakt.