Terug in de bewoonde wereld.
Ja.
Fijn.
Oh het is heerlijk hoor. Vrienden en familie weer in de buurt, en je kan je eigen taal weer spreken, je verstaanbaar kunnen maken ergens is ondergewaardeerd.
Maar wat moet ik met die permanente internetverbinding? Opeens dood ik weer tijd op Facebook, wat werkelijk tijdstelend is want je krijgt er werkelijk niets voor terug.
Goed ik wist het afgelopen jaar niet wat er gebeurde in de wereld. De krimoorlog bereikte me een week later, en MH17 een dag of vijf. Daarbij zijn er vermoedelijk een hele hoop dingen waarvan ik nu nog niet eens weet dat ze gebeurd zijn afgelopen jaar.
Maar ik was wel productief.
Niet dat je met alle boeken die ik gelezen heb iets kan in de wereld. Want alleen de mensen die dat ook hebben gelezen kun je ermee over spreken. En een mening ergens over formuleren? Ik kan inmiddels zoveel perspectieven tegen elkaar afzetten dat ik over vrij weinig nog kan zeggen wat ik er van vind.
Met als gevolg dat ik gisteravond meer aan het luisteren was naar een discussie waarvan ik zeker weet dat een jaar geleden ik er stellig een bepaalde mening in had gehad, en die ook vurig had weten te verdedigen.
Nu zat ik me alleen maar af te vragen of ik er wel iets van kon vinden.
En ging ik op het vlak zitten van de interne controleur. Niet ergens zelf iets van vinden, maar mensen wel proberen te attenderen op ongerijmdheden.
En nu? Nu ben ik weer inwoner van de prachtige stadsjungle. Waar je een smartphone in je hand moet hebben om te overleven als sociaal wezen, hoe ironisch dat ook mag wezen. Heb ik het idee dat mijn nadenken afgevlakt is omdat ik me opeens ook weer moet bezighouden met waar andere mensen mee bezig zijn. De regels volgen van leven omgeven door andere mensen.
Maar, zo tragisch is het allemaal ook niet.
Ik geloof dat ik honger heb.
Dat zou dit dramatische oogpunt wel wat verklaren
18:48?
Ja.
Tijd om te eten.
Streep, man, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende