Tegen de honger...
Het was stil in Amsterdam.
Enkel een tweetal zwervers huisden op de Dam.
Plastic tas in de hand. Thermoskan met thee op het bankje.
Het is geen koude nacht. Wel, hangt er een gure bries, welke niet enkel kippenvel veroorzaakt
maar ook de stank die al dagen in de stad hing verspreidde.
Het regent.
Het lijkt de heren allemaal niet te kunnen deren.
Op een geringe afstand van zo'n tien meter aanschouw ik het tafereel.
Mijn kraag heb ik omhoog getrokken en zachtjes neurie ik een wijsje.
Een wijsje van een bekende overleden chansonnier.
De ene man trekt iets te voorschijn uit zijn plastic tas,
een mij niet onbekend portret verschijnt.
Gers! Hoor ik de andere man roepen. In zijn handen heeft de man een plaat van The Doors.
'Helemaal kicken toch? Lag gewoon tussen de rommel op de Marnix!'
Mijn bus komt aanrijden.
Ik zie de twee mannen voor me zoals ze in hun betere jaren geweest moeten zijn.
Twee idealisten.
Zelf verklaarde communisten.
Wereldverbeteraars.
Inmiddels hebben ze Light My Fire ingezet.
Ik stap de bus in.
Streep, man, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende