Dit is het leven, geluk en verdriet

Zondag word ik 26.
Best nog wel jong maar soms voelt het wel een beetje oud. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar naar mijn gevoel komt de 30 nu heel dichtbij. Dat is nog maar 4 jaar en rede om dus eens te denken wat ik allemaal heb gedaan en nog wil in mijn leven.
Oke, ik heb m'n eigen huisje, daar heb ik hard voor gewerkt en dat heb ik mooi maar ff alleen voor elkaar gekregen. Ik heb leuke en lieve vrienden, leuk werk, leuke collega's. Lieve familie, een vader en broertje die veel van me houden en ik natuurlijk ook heel veel van hun.
Mijn moeder mis ik natuurlijk nog verschrikkelijk. Al is het nu bijna 1 1/2 jaar geleden, er is geen dag dat ik niet aan haar denk en haar niet mis.
Als ik aan de tijd na haar dood denk, dan moet ik ook meteen weer denken aan m'n relatie met R. en hoeveel pijn hij me heeft gedaan. Het liegen, het belazeren, het vernederen, het vreemdgaan. Wat me dan ook weer doet denken aan mijn eerste relatie waarbij mijn ex meerdere keren vreemd ging.
Love has never been good to me, maybe it's just my detiny to live my life alone...Bovenstaande wil ik gewoon niet meer in blijven hangen, maar soms gaat het gewoon vanzelf dat je er aan denkt wat je allemaal wil in je leven en automatisch terugdenkt aan alles ooit gespeeld heeft.
Tuurlijk, een mens kan zat willen, ik hoop ooit nog eens wakker te worden en dan maatje 38 te hebben. Dream On!!! Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, niet bij iemand met overgewicht zoals ik.
Toch heb ik wel geleerd dat je je eigen lot wel een beetje bepaald. Dat je zelf kan zorgen voor je eigen geluk. Tuurlijk gebeuren er altijd dingen die je niet zelf in de hand heb. Maar er zijn 2 opties, of je blijft er in hangen of je gaat iets eraan doen. Klinkt allemaal makkelijk, de ene dag geloof ik daar in en de andere dag vind ik het allemaal onzin.
Ken je het gevoel, het feit dat je zo veel mensen kent en om je heen heb, maar je dan nog wel eens heel eenzaam voelen? Voor het eerst geef ik dan ook maar gewoon eerlijk toe dat ik de warmte, steun en intimiteit van een geliefde, een leuke gozer om me heen mis.
Ik heb altijd jong moeder willen worden. 5 vriendinnen van me zijn moeder of moeten nog gaan bevallen.
Mijn leven staat daar zo ver vanaf. Ondanks dat ik het natuurlijk geweldig vind al die kleintjes. Ben gek op kinderen.
Mijn leven is zo anders, ik moet nog gewoon lekker verliefd worden, een leuke gozer tegenkomen die wel goed voor me is en me niet kwetst en trouw is. Ben ik wel goed genoeg, heb ik een man wel genoeg te bieden, ben ik wel leuk genoeg of moet ik eerst als een gek gaan lijnen als ik echt een man wil hebben die me serieus neemt.
Ondanks dat ik aan de stevige kant ben en niet veel sjans heb, heb ik toch nooit echt te klagen gehad over mannelijk aandacht. Maar tot nu toe was het vaak niet voor een relatie en als ik dan meer ging voelen gingen ze er vaak al snel vandoor.
Allemaal niet echt goed voor het zelfvertrouwen dus.......
Maar ondanks dat ben ik niet van plan bij de pakken neer te gaan zitten. Ooit zal er wel iemand komen die mij de moeite waard vind.