dublin was kort, moet het zo zijn?

MMM Daar zit ik dan. In een drukke winkelstraat midden in Dublin. Ik moet van mezelf naar huis. Morgen zal mijn vliegtuig gaan.
Ik wil niet meer lijden, althans, niet meer op lange termijn. Ik zal weer in Nederland echt wel liefdesverdriet krijgen, maar ik hoop hem toch te kunnen vergeten, althans, niet als vriend, maar wel als geliefde. Want wat kan hij me eigenlijk bieden hier??? Elkaar af en toe zien, als een stel, terwijl hij op sommige dagen juist niet wil dat iemand denkt dat we een stel zijn...Kan ik daar wel mee leven?? Zit er toekomst in deze relatie? Hij geeft zelf toe dat hij raar in elkaar zit en dat het niet de eerste keer is dat hij te horen krijgt dat we niet op hem kunnen rekenen.
Hij denkt zelf ook dat als hij zo door gaat (met het veranderlijke gedrag) hij alleen overblijft..
Ik vind het erg moeilijk, aan het idee te wennen dat ik hem niet meer zomaar elke dag zal kunnen zien, wat de afgelopen maanden wel zo was.
Maar ik moet maar gewoon even doorzetten denk ik.

En ik wil weer studeren, fulltime, vanaf september. Dat kan ik hier ook niet doen. Hier komt bij dat de baan die ik hier zou doen ook niet echt super is, gewoon weer een technical support funtie waarbij je de hele dag aan de telefoon zit.
Voorlopig zou ik in een huis met meerdere mensen blijven wonen, wat wel gezellig is maar toch niet ideaal. Je hebt namelijk geen enkele privacy en kan nooit iemand te logeren uitnodigen.
Rust is er ook nauwelijks, met 8 huisgenoten..
En mijn toekomst.. daar mag ik ook wel s aan gaan denken.
Het is zo moeilijk... geluk in de liefde heb ik niet echt, kan ik wel zeggen.
Ik blijf maar van de ene ingewikkelde relatie naar de andere jumpen, vraag me af hoe het komt, dat ik geen normale man tegenkom, die net zo graag een redelijk normale relatie wil als ik.
Ik wil ook niet de doorsnee man waarschijnlijk. Ik wil een min of meer vrije geest, een niet jaloerse, avontuurlijke geest. Iemand die warm is en niet bezitterig, relaxed en makkelijk.
Ik vraag niet veel, maar het is teveel blijkbaar..
Maar een andere man wil ik voorlopig niet. Ik heb eerst veel tijd nodig om hem te vergeten. die liefde te vergeten, niet meer te voelen, althans, niet meer zo heftig dat het je leven beheerst.
Ze zijn egoistisch, de mannen waar ik op schijn te vallen, ze weten niet wat ze willen, vraag me af of ze het ooit zullen weten. Het lijkt wel alsof ze simpelweg niet kunnen kiezen.
Ik wens mezelf veel sterkte toe, ik zal mezelf gewoon maar af en toe moeten verbijten.

En tijd, geduld, afleiding, ik zal mezelf wel moeten dwingen me op andere dingen te richten.