Bretagne

MM, zag ik het al in zijn ogen zoveel maanden geleden? Dat mysterie, hij leek altijd te blozen als hij me zag. Nu zit ik er middenin, zijn spel, het aantrekken en afstoten. Hij wil me dan weer heel dicht bij me, dan weer ver weg. En ik ga er mee akkoord, heb dit spel blijkbaar nodig, ook om mijn eigen grenzen te bepalen en weg te zoeken. Maar hij is zo heerlijk tegenstrijdig. Misschien ben ik zelf wel erg tegenstrijdig en voel ik me er daarom prettig bij. Misschien zou ik zelf wel voor een dergelijke crisis zorgen als de ander het niet deed.
Het verstikt me misschien als mensen precies weten wat ze willen en verwachten dat ik daar helemaal in meega.
Ik heb nu helaas geen tijd om het hele verhaal te vertellen, maar zal proberen een beeld te schetsen.
Dit was in ieder geval niet gepland. Die tederheid heb ik lang niet meer mogen voelen. Maar net zo pijnlijk is zijn afstandelijkheid soms, van tijd tot tijd. Hij verklaart het door aan te geven dat hij zelf erg onzeker is en niet begrijpt wat ik toch in hem zie. Ik vraag me af of het ergens niet slechts een spel is. Doet hij niet slechts zijn ego eer aan? Maar dat kan toch niet, tegelijkertijd ben ik steeds een paar dagen bij hem thuis, je moet je toch prettig bij iemand voelen om zoveel uur met iemand door te kunnen brengen? Hij geeft aan dat dit ook heel natuurlijk gaat, zijn laatste woorden over zijn gevoel waren de volgende: ik vind je heel erg leuk, je doet me smelten en ik vind het heerlijk als je bij me bent. Grr, wat moet ik daar nu mee. Ik ging er best mee akkoord slechts vrienden te blijven. Maar dit is onmogelijk. Het verlangen blijft en hij gaat hier ook nog s helemaal in mee. Vorige week gaf hij zelfs aan dat ik misschien niet 'fucked up' genoeg voor hem was, terwijl hij in het weekend weer bleef smsen dat hij me zo miste.
Ik moet de vragen nu maar laten voor wat ze zijn. Ik heb hem vorige week al miljoenen vragen gesteld.
Hij had het eigenlijk min of meer uitgemaakt vorige week. Of aangegeven dat hij geen serieuze relatie met me wou. Ik ging er toen gelijk vanuit dat hij me niet meer wou zien of in ieder geval afstand nodig had, maar integendeel. Zaterdag hadden we het zware gesprek, maandag en dinsdag gedroeg ik me een beetje diva-achtig en donderdag hield hij het al niet meer en moest hij me zien.
Het helpt ook niet dat we elkaar de hele dag op het werk zien.
Hoe moet dit verder. In december zal hij vertrekken. En ergens moet ik er van mezelf vanuit gaan dat het dan over is. Dus ik moet ervoor zorgen dat ik nu een verpletterende indruk op hem achterlaat. Ik moet ook iets symbolisch voor hem kopen, ze hebben prachtige inspirerende boeken over grafische kunst bij Broese in Utrecht.
Ik vraag me af of hij letterlijk bindingsangst heeft. Hij wil zich niet hechten. Zijn gedrag geeft aan dat hij me toch wel erg leuk vindt, hij blijft me observeren ook. Hij wil zich niet hechten omdat hij in december vertrekt, en hij had dit niet gepland. Hij gaf al eerder aan dat hij niet van me kan verwachten dat ik met hem mee zal gaan. Ook vindt hij dat hij me niet altijd goed behandelt, en hij kent zichzelf, kan niet beloven dat hij zich ten alle tijden correct zal gedragen.
Als ik van het ergste geval uitga dan is dit een spel, tijdverdrijf.
Wat het ook moge zijn, ik ben helemaal verliefd op deze tedere, intelligente, artistieke mooie Fransman.
Dat lekkere rebelse waar ik zelf ook vaak genoeg last van heb. Ik snap zijn behoefte zich aan alles te onttrekken.

Ik moet het hierbij laten voorlopig.