Eerste dagboekbericht

Lees: Ik wil heel graag mijn verhaal delen, maar ik zal de namen van mij en de mensen om me heen vervangen door namen die ik de desbetreffende persoon zelf toewijs.

Het begon eigenlijk een jaar geleden, maar ik had geen idee wat er zou gebeuren. Ik ga mijn verhaal in dit eerste dagboekbericht vertellen tot aan het moment waar ik nu ben, zodat alle gebeurtenissen vers in mijn hoofd zitten. Ik weet niet of iemand de moeite zal doen om dit te lezen, maar ik moet alles even kwijt. Er is geen betere luisteraar dan de absolute stilte.

In de eerste klas - ik zit nu in de derde - raakte ik bevriend met een hoop mensen, maar daarvan zijn er slechts een paar me echt dierbaar gebleven. De belangrijkste bouwsteen van hen in dit verhaal is een meisje met zwarte krullen en een obsessie met al wat schattig is. Haar persoonlijkheid is ontzettend gespleten. Ze zal je of bedreigen of knuffelen, en het is altijd een verrassing welke van de twee kanten je krijgt. Haar naam is Yanice, en ze heeft een vervelende tweelingbroer die Yanic heet. Om eerlijk te zijn, heb ik Yanic een tijdje als potentiële liefde gezien, maar er is niks van gekomen behalve onze gedeelde liefde voor Pokémon. En nu ben ik ongelooflijk bang dat iemand van mijn vrienden dit dagboek vindt en zichzelf erin zal herkennen.

Een andere goede vriendin is Peach. Ze is een twaalfjarige, opgesloten in het lichaam van een vijftienjarige, maar ze is een goede luisteraar en ik denk dat ze zich vrolijker voordoet dan ze is. Ik weet namelijk dat haar leven een redelijke puinhoop is, maar daar wil ik niet teveel op ingaan. Ze is verliefd op een jongen genaamd Jason, iemand die ik een tijdje heb leuk gevonden, maar heb losgelaten voor Peach. Hij heeft nog steeds het mooiste stel groene ogen dat ik ooit heb gezien.

Dan heb je nog Tatiana. Ik heb haar in de tweede leren kennen, in de tijd dat ik erg in de ban was van Justin Bieber. Ze accepteerde me, samen met al mijn rarigheden, en ik zal haar keer op keer blijven accepteren, hoe irritant ze ook kan zijn of hoe vaak we elkaar ook uitschelden. We schelden en stompen immers met liefde.

Daarna zijn er op een schoolfeest gelijk met Peach een paar vrienden bijgekomen. Onder andere Jason, de jongen die ik dus los heb weten te laten. Daarbij kwam Rafael, een jongen op wie Tatiana stapelgek is. Ik ben er van overtuigd dat ze later zullen trouwen, omdat zij de definitie zijn van een perfect koppel. Mick, een jongen wie ik wederom leuk vond totdat hij mijn agenda onder kliederde met lullen. En dat is geen grapje. Hij is kinderachtig en eet zijn snot op, maar ik hou wel van hem. Cornel, een jongen die verslaafd is aan computers, videogames... hij woont in zo'n soort jongenswereld. Maar hij haat voetbal en eigenlijk sport in het algemeen. Hij heeft mij dit jaar nog gevraagd voor het gala, maar we hebben alleen contact via WhatsApp, omdat we beiden eigenlijk te verlegen zijn om echt met elkaar te praten. Dus ik heb hem vriendelijk afgewezen. Cem... eigenlijk praat ik niet zoveel met hem. Hij is er eigenlijk gewoon altijd, en daar houdt het op. Heeft hij een baantje? Waar woont hij? Zijn we bevriend? Ik heb werkelijk geen idee. En dan komen we bij Jax. Hij is een jongen met blond haar, grijze ogen en zijn uiterlijk heeft iets weg van een kunstenaar, althans, zo zie ik hem. En hij ziet dat als een compliment. En hij leest boeken in de verkeerde volgorde. Zo iemand is het. Ik wilde echt dat we meer praatten. Hij is de jongen op wie ik verliefd ben en zijn vaak zal nog vaak terugkomen in mijn dagboek. Als laatste zijn daar redelijk recent Jackie en Gerry bij gekomen. Ze houden allebei van Japanse tekenfilms en zouden perfect bij elkaar passen, mits Gerry geen homo was en Jackie niet smoorverliefd was op mijn broer Emiel.

En ik... ik ben Galadriel... en hoewel mijn vrienden en familieleden allemaal weten wie ze zijn, ben ik nog heel erg bezig met het uitvogelen van mijn identiteit. Mijn vrienden zien mij als een schattig, lief, vrolijk meisje met een sadistische kant. Maar ik weet niet zeker of ik me wel thuis voel in die reputatie.

Bedankt dat je naar me wilde luisteren.

Liefs,

Galadriel