Ik ben een bom aan gevoelens op dit moment

Normaal zijn dit altijd de momenten waarop ik het best kan schrijven, maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Beginnen is het op één na moeilijkste. Doorgaan staat bovenaan. En ik ben nu aan het doorgaan, dus ik heb het gevoel dat ik tegen de wind in schrijf. Misschien zal dat te merken zijn, maar ik moet het volgende echt even ergens kwijt.

Vrijdag zie ik waarschijnlijk Jax uit school. Peach, Tatiana, Yanice - het is gelukkig alweer goed tussen ons - en ik zouden eerst met z'n vieren voor elkaar gaan koken, zoals we wel vaker doen. Maar Peach heeft ineens Jax uitgenodigd, en hij zei dat hij waarschijnlijk wel zou kunnen. Ik ben nu constant nerveus. Het is opwindend en angstaanjagend tegelijkertijd en ik heb steeds het gevoel dat het me teleur zal stellen. Ik hoop dat mijn oma's geluksbandje me bij staat en me niet meer in de steek laat zoals het gister deed.
Is het normaal om constant het gevoel te hebben dat je fout zit bij iemand? Als ik met Jax praat, voel ik ineens aan dat ik droge lippen heb of dat ik onzin uitkraam. Ik weet niet of dit dan ook echt het geval is. Ik zou graag willen weten of dat normaal is. Moet hij me niet laten voelen alsof ik mooi ben? Of komt dat gedeelte pas als we echt wat hebben?
In ieder geval, morgen zit ik tot tien over vier op school en ik kijk er nogal tegenop. De dag daarna is redelijk kort. En de dag daarna is het vrijdag. De dag van de wiskundetoets, het blokuur beeldende vorming en tevens de dag van Peach, Tatiana, Yanice en JAX! Ik heb hem wel vaker gesproken, maar ik heb het gevoel alsof vrijdag er echt toedoet. Alsof er iets gaat gebeuren. En ik dwing mezelf om me niet zo te voelen, want dan zal ik mezelf teleurstellen als alle keren dat ik mijn mond open heb getrokken op één hand te tellen zullen zijn. Misschien moet ik maar mijn boek meenemen.
Ik wil heel graag een keer alleen zijn met Jax. Peach is nogal een flapuit en Tatiana is nogal een stuntelaar als het om niet-al-te-opvallend-doen gaat, dus ik denk dat zij zeker een rol spelen in de reden dat ik simpelweg niet tegen Jax durf te praten. Zo simpel is het dan ook. Ik. Durf. Niet. Tegen. Jax. Te. Praten. Zeven woorden en ik heb het nu bekend gemaakt op een online dagboek. Hoe kom ik ooit over deze muur van faalangst heen?

De laatste dagen voel ik me nogal raar. Alsof ik naar een zwartharig meisje kijk dat mijn leven leidt in mijn lichaam, maar ik ben het de hele tijd zelf. Ik vind mezelf alleen terug als ik me in andermans wereld stort, dus ik lees boeken, schrijf fictionele verhalen voor mijn Wattpad account en lees jullie dagboekberichten. Als ik mijn eigen dagboekberichten teruglees, heb ik het gevoel dat het simpelweg een sullig veertienjarig meisje is dat niet zo moet zeuren.

En ik ben weer een beetje klaar met schrijven. Ik moet nog wat kwijt, maar ik ga eten en denk dat eventuele lezers het inmiddels wel zat zijn om mijn gezeur aan te horen. In ieder geval bedankt voor het lezen.

X Galadriel