Vrienden

Ik denk dat ik het heb verpest. Ik voel me eigenlijk veel te vermoeid om dit te typen. Of gefrustreerd. Waarschijnlijk beide. Maar ik weet dat het mijn eigen domme schuld is. Ik zal mijn best doen niet te schelden.
Volgens mijn bijgelovige theorie kan het aan vanochtend hebben gelegen. Ik droeg al ongeveer een maand lang trots de 'Y' van Yanice als sticker op de achterkant van mijn telefoon. Maar de sticker was versleten en er was slechts een schuin streepje over, dus ik pulkte dat eraf en gooide het weg. Geen persoonlijke redenen of wat dan ook. Gewoon een versleten sticker.
En in de kleine pauze begon het. Vrijdag hadden Tatiana, Yanice en ik afgesproken naar mijn huis te gaan. Yanice dacht dat Peach ergens heen moest, wat niet zo bleek te zijn. Dus we hadden autodrop, Peach' favoriete snoep, zonder dat Peach zelf erbij was. En om het goed te maken kocht ik in de kleine pauze een zak autodrop, alleen voor Peach. Yanice was een beetje pissig omdat we niet bij haar groepje zaten in de pauze. Kan gebeuren. En dat deed ik omdat ik het zelf wilde goed maken, niet omdat ik gedwongen werd.
Tatiana en ik wilden uit school naar de boekenwinkel gaan. We vroegen Yanice mee, maar zij is over het algemeen niet zo'n enorme lezer. Ze zag er duidelijk tegenop, maar stemde er wel mee in, in de ruil voor een koekje. Dus ik gaf haar mijn koekje.
Uiteindelijk hadden Tatiana en ik laatste uur uitval, en Yanice niet. En omdat we wisten dat Yanice toch geen zin had in ons tripje naar de boekenwinkel, stuurde ik haar een WhatsApp berichtje dat we alvast zonder haar gingen en dat ze naar huis mocht. We bedoelden er niks persoonlijks mee. Dus Tatiana en ik fietsten naar de boekenwinkel, zonder Yanice. Mick fietste een klein stukje mee, want zijn muziekschool was in de buurt van de stad gevestigd.
En in de boekenwinkel belde Yanice ons. Ze was woedend en ik besefte me ineens dat wat we deden echt niet konden. We boden aan haar op te halen bij de school. Nog steeds met geheven stem zei ze dat dat goed was en hing op. De stilte na de uiting van haar woede was oorverdovend. Waarom prikten er tranen aan de achterkant van mijn ogen? Vrienden maken ruzie, dat wist ik. En Yanice was vaak boos, maar nooit op mij. Ik kon me in haar schoenen plaatsen en besefte me dat het tranen van medelijden jegens haar waren.
Tatiana en ik fietsten een lange weg terug naar school om Yanice op te halen. Spijt knaagde aan onze harten.
Ik weet niet precies hoe ik in woorden kan brengen wat erna gebeurde. Ik voelde zoveel. Volgens mij is 'verslagen' het goede woord voor het gevoel, of 'uitgeput', of weet ik het.
In ieder geval, toen we daar aankwamen zagen we Peach op het schoolplein. Ze had al gezegd dat ze niet mee kon en dit keer bevestigde ze het zelf, dus we sloten haar niet buiten door naar de boekenwinkel te zijn. 'Nou,' zei ze, 'jullie hebben Yanice goed boos gemaakt, stomme trutten.' Ze zei wel vaker "stomme trutten" als grap, en het was dit keer ook een beetje lacherig. Maar ze meende wel oprecht dat we gemeen waren geweest en we wisten het. Yanice hoefde alleen niet Peach bij het hele gebeuren te betrekken.
En toen zagen we Yanice. Ze stak twee middelvingers naar ons op en kwam boos naar buiten stormen. 'Ik haat jullie,' zei ze.
Tatiana legde uit dat we doorhadden dat ze er geen zin in had en dat we dachten haar een plezier te doen door haar naar huis te sturen.
'Nou en,' snauwde Yanice en haalde haar wipneus op. Alles aan haar leek woedend te zijn. Haar vurige, bruine ogen. Haar zwarte krullen. Haar houding. 'Jullie weten dat ik me aan mijn beloftes houd.'
Ik kon wel huilen. 'Ja, dat weten we. Het spijt ons heel erg, oprecht.'
'Ik vergeef jullie alleen als ik een koekje krijg.'
Tatiana stemde hier gelijk mee in.
Serieus? dacht ik, is dat hoe kinderachtig jij dit spel wilt spelen? Want als je onze excuses aanvaardt, wil ik dat je dat doet omdat je dat oprecht doet en niet omdat we je iets geven. En als onze vriendschap beïnvloedbaar is door een stom koekje, wat voor vriendschap is het dan?
Maar ik zei het niet hardop en stormde gelijk door naar de fietsen. Toen we gedrieën op de fiets stapten, zei ik, 'weet je, we hebben het al deels goed gemaakt om helemaal naar school te fietsen en je op te halen.'
'Dat zou op de eerste plaats niet hebben gehoeven als jullie me niet in de steek lieten,' snauwde ze.
Dat zou dan weer niet hebben gehoeven als je een beetje interesse in ons gezelschap toonde, dacht ik, maar zei het wederom niet hardop. 'Weet je, ik geef om je, Yanice,' zei ik zonder enige aanleiding of het gevoel dat dat het goede moment was om dat te zeggen.
'Ik ben al niet meer boos,' zei ze.
'Ben je wel,' kaatste ik terug.
'Ben ik niet,' zei ze dit keer harder.
En toen begon ik een meter of tien voor Yanice en Tatiana uit te fietsen. Ik had geen zin meer in ze. En hoe kinderachtig het ook was, ik somde in mijn hoofd alle momenten op dat Yanice mij onrecht had aangedaan en hoe al die keren stuk voor stuk erger waren, en dat ze maar voor een paar van die keren echt haar excuses heeft aangeboden. (Voorbeeld: Ze keerde een keer met Tatiana tegen mij op. Ik ga hier niet te veel op in, want ze bedoelden het als grapje, maar een paar keer hebben ze me echt gekwetst. En ik heb hier nul keer ook maar een 'sorry' voor gehoord.) (Ander voorbeeld: Ze had samen met Peach en Tatiana een WhatsApp groep gemaakt zonder mij erin om Cornels affectie jegens mij - waar zij al de hele tijd vanaf wisten - te bespreken. Ik heb het ze nooit gezegd, maar ik ben hier nog steeds best wel pissig over.)
Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het recht heb om pissig te zijn op haar. Maar dat ben ik wel. Want ze heeft uiteindelijk Peach en Jackie tegen mij en Tatiana opgezet. En misschien had ze daar een reden voor, maar ze heeft niet met open ogen naar de mogelijkheid gekeken dat Tatiana en ik dachten haar een plezier te doen door haar naar huis te laten gaan.
We gingen in doodse stilte naar de boekenwinkel. Ik liep steeds van beide weg. Ik wist niet waarom ik pissig op Tatiana was, maar dat was ik wel. Misschien omdat ze steeds 'sorry' en 'ik voel me schuldig' zei, en ik me eigenlijk niet zo schuldig voelde na alle dingen die Yanice mij heeft aangedaan. We kochten boeken en gingen weer in doodse stilte weg. En op de fiets had ik de neiging om te huilen. En thuis wilde ik huilen, maar ik kreeg het er niet uit. Dus ik voelde me de rest van de dag opgesloten in een pantser van frustratie.
Misschien is het niet zo'n enorme ramp als je dit leest. Maar ik voel me er slecht over, dus ik schrijf het van me af zoals ik vaker doe. Bedankt, als iemand dit leest. Ik hoop dat het goedkomt tussen Yanice en mij. En ik hoop dat ze niet meer zo kinderachtig doet om een koekje.