Emoties, Alleen en Eenzaam.

Ben ik boos? Verdrietig? Of voel ik gewoon heel veel frustratie?...

Soms weet ik het gewoon niet meer. Soms zit ik zo diep in mijn emoties dat ik niet weet wat ik voel of hoe ik mij voel.

Een powervrouw, een krachtige vrouw, een sterk wijf. Een carrieretijger. Iemand die weet wat ze wil, weet waar ze voor staat, wat haar doelen in het leven zijn en ook echt daar naar toe streeft.
Dit is precies wie ik was, ongeveer 8 jaar geleden. Ik was echt op mijn top. Wist precies wie ik was, wat ik wilde in het leven en ik zou het helemaal gaan maken... totdat..

Totdat ik mijn eerste kindje kreeg.

Toen ik zwanger was, was ik over 1 ding heel duidelijk. Mijn kinderen worden niet opgevoed zoals mijn ouders dat bij mij hebben gedaan! Ik ga het anders doen!

Toch gek he, dat ondanks je het anders wilt doen, je toch best op je ouders blijkt te lijken. Kijk, heel veel dingen gaan goed hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik durf met 100% zekerheid te zeggen dat mijn kinderen een veilige hechting hebben gehad en nog steeds hebben. Maar ik ga niet ontkennen dat ik het onwijs zwaar vind, het opvoeden.
Net als mijn moeder vroeger, ben ik altijd thuis. Het is dan bij mij wel door iets medisch waardoor ik 100% ben afgekeurd, maar toch. Ook ik heb een partner die vrij weinig tot niks uitvoert, naast werken, en komt de opvoeding alleen op mijn schouders. Niet alleen de opvoeding, maar ook de rest. Denk aan huishouden etc. Net als mijn moeder toen vind ik dit zwaar. Ik merk de laatste tijd dat ik me eenzaam voel en mij daarom echt verstop achter mijn telefoon of andere dingen. Iets leuks doen met de kinderen 1 op 1 kost teveel energie. Maar het 1 op 1 contact, me gehoord voelen, het voelen dat ik word gezien, mij geliefd voelen,...het zijn juist die dingen die ik heb gemist als kind. En juist doordat ik mij verstop in andere dingen voelt het alsof ik mijn moeder word.

Ik ben in de war. In mijn hoofd raast het alle kanten op.
'Je was toch zo duidelijk? Je zou je kinderen toch anders opvoeden?'
'Ben ik een slechte moeder?'
'Wil ik dit?' 'Het is toch ook vaders verantwoordelijkheid?'
'Waarom luistert hij niet naar mij?'
'Waarom ziet hij mij niet?
'Hoe kan ik het anders doen? Ik ben maar alleen'
Etc etc etc ....

Ik voel me alleen. Eenzaam.
Ik ben altijd eerlijk geweest over wat ik miste, wat ik graag wilde, wat ik hoopte, hoe ik iets anders zou willen zien. Er worden mij altijd bergen met goud beloofd, maar nog steeds sta ik met lege handen.

Ik kan dit niet alleen. Ik kan alle ballen niet hoog houden. Ik kan de wereld niet in mijn eentje dragen.

We zijn een gezin van 4, maar ik draai ons 4e helemaal alleen. Eerst jullie 3, daarna ik.

Alleen. Eenzaam. Wie ben ik nog?

Ik weet niet meer wat ik wil. Het voelt alsof ik niet heb kunnen waar maken waar ik voor stond. Doelen halen lijken onmogelijk. Een carriere heb ik niet meer.

Ik begin mezelf te verliezen.