Mijn koude kant en irritaties

'Je kan erg warm zijn, maar ook ontzettend koud'

Een opmerking die ik vaak heb gehoord en er daarom van bewust ben dat ik 2 kanten heb.
Niet omdat ik zo ben van mezelf, maar omdat ik zo gemaakt ben zeg ik altijd.

Ik zit nu al best een tijdje in mijn koude periode wat inhoud dat ik lichamelijk contact vreselijk vind, van wie dan ook, en gewoon de energie niet heb om uberhaupt een gezellig gesprek met iemand te voeren.
Het enige waar ik op dit moment aan kan denken is mijn kleine knul en mezelf.
Dag in dag uit ben ik bezig met de verzorging van hem. Als hij even slaapt neem ik de tijd om zelf even uit te rusten, alleen als ik voor 50% ben opgeladen, is mn ukkie al weer wakker.

Elke dag ga ik voor mijn gevoel een stapje achter uit. Ik heb reuma en heb er jaren lang goed mee om kunnen gaan. Rust en regelmaat, zo lang dat goed gaat bij mij, dan gaat de reuma ook goed.
Met een baby is dat vrij lastig . Reuma is dus sinds kort weer goed aanwezig. Vooral in mijn handen en bovenbenen/heupen.
Probeer het te negeren.., maar ik kan het niet verhelpen dat het langzaam ook geestelijk gaat worden.

Ik heb altijd gezegd dat mensen niet moeten zeiken als ze zeggen 'weet waar je aan begint'. Die opmerking krijg je vaak als je iemand verteld dat je zwanger bent.
Ik vond die opmerking altijd vreselijk!
Maar nu ik vooral de zorg van ukkie in mijn eentje moet doen, snap ik de zin volkomen.
Wie had dit van tevoren gedacht?

Ik ga me steeds meer irriteren aan hem. De vader van mijn kind. Ik wil zo graag de opvoeding samen doen......
We hebben er al zo veel ruzie om gehad, en we hebben al zoveel rustige goede gesprekken gehad hierover.....
Er komen mooie beloftes, maar niks word waargemaakt.

Hij snapt dat ik mijn rust nodig heb, en snapt dat de reuma pijnlijk en vermoeiend is, en dat dat allemaal in combinatie met een baby slopend kan zijn...,
Maar toch besluit hij op de bank te gaan slapen nadat ik hem wakker had gemaakt om even bij onze huilende baby te gaan kijken.
Net zo makkelijk toch? Hij is even 1 keer wezen kijken en heb hem even gerust gesteld...., daarna kon ik 3 keer onze uk gerust stellen toen hij huilde 's nachts.

Is het allemaal zo veel gevraagd dan?
Hoe ga ik dit allemaal doen als ik weer moet werken? Ik werk veel meer uren dan mn partner. Dat in combinatie met de zorg van mijn zoon word een hel....
Als de reuma zo door zet kan ik mijn zoon niet eens meer vasthouden. Als ik dat doe is de kans heel groot dat ik hem kan laten vallen.
Maar wie zorgt er dan voor hem? Of zal het dan wel duidelijk worden voor mn partner?

Zo veel vragen....zo weinig antwoorden...
Ik zal moeten afwachten en het moeten zien hoe de toekomst gaat lopen..
Praten heeft helaas geen zin meer. Ik heb de energie er ook niet meer voor.

Wat een k*t situatie...