Why does love always feel like a battlefield?

Wat is dat toch met mij? En ligt het wel aan mij? Of is het toch de ander?

Toen ik je zag wist ik het meteen. Jij word de vader mijn kinderen. Ik heb mijn hele leven veranderd en omgegooid omdat ik bij jou wilde zijn. En wat ik toen dacht werd ook werkelijkheid, we hebben een zoon.

Maar nu, nu onze zoon nog geen 10 weken oud is, irriteer ik me mateloos aan jou.
Achteraf zijn me dingen al opgevallen toen ik zwanger was. Ik was er zelf volop mee bezig. Ik ging op zoek naar meubels, naar kleding, naar informatie over de bevalling, maar ook op zoek naar informatie over baby's zelf.
Een eerste kindje is spannend en wou overal op voorbereid zijn.
Zelf zat je vol met vragen. Je wou alles weten, maar liet mij alles uitzoeken.
Ik heb je meerdere keren gevraagd om ook de boekjes te lezen die we van de verloskundige kregen, en heb je vaak genoeg gevraagd om meer moeite te doen. We hebben er zelfs ruzie om gehad....
Alle meubels voor onze zoon, alle kleding voor ons kind, de kinderkamer, het papierwerk enz enz. Alles heb ik zelf gedaan.

Nu onze zoon geboren is laat je me ook alles doen. Jij heb het idee dat ik vakantie heb denk ik want de zorg voor onze zoon, het huishouden, het zorgen voor de kraamvisite, het papierwerk weer...., alles laat je mij doen.
Dat jij werkt snap ik. Maar als jij na een halve dag klaar bent, heb ik er ook een halve dag op zitten. Het verschil is alleen dat jij op de bank gaat zitten en alleen oog heb voor tv en telefoon, en dat ik nog heel veel andere dingen te doen heb. Soms vind ik dat niet erg en laat ik je. Maar meestal kondig ik een week van te voren al aan welk zwaar huishouden er gedaan moet worden en dat we dat echt ff samen moeten doen. Ik herhaal dat zowat elke dag. Toch gaat het keer op keer fout, net zoals vandaag.
Ons bed is loeizwaar en de kratjes die eronder stonden moesten nu echt wel een keer eronder vandaan. Dit wist je. Toch heb je het me alleen laten doen. Plus het schoonmaken van ons onwijs grote slaapkamer. Plus het verschonen van de kattenbakken. Plus het avondeten. En dat terwijl ik nog niet eens normaal aangekleed was. Dus dat moest ik ook nog ff doen. Pyjama uit, gewone kleding aan. En dat allemaal met een kleine baby bij me in de draagzak omdat hij bij jou alleen maar huilde en geen idee heb wat je allemaal kan doen om hem gerust te stellen.
De maat is een beetje vol. Als dit 1 keer gebeurd kan ik het je vergeven, maar als zulke dingen keer op keer gebeuren kan ik het zelf niet meer aan.
Ik sta op instorten.
Ik ben eigenlijk al ingestort maar moet mezelf dwingen om door te gaan ivm onze zoon.
Wat is dit toch met mij? Dat ik telkens zulke mannen tref? Ben ik te goed voor andere? Blijf ik ondanks dat ik mn hele leven teleurgesteld ben toch teveel vertrouwen hebben in mensen?
Mijn leven is niks anders geweest dan alleen maar verdriet. Geestelijke mishandeling, lichamelijke mishandeling, verwaarlozing als kind, ga zo maar door. Ik heb het allemaal meegemaakt. Ik heb geen vertrouwen in mijn familie, geen vertrouwen in collega's, geen vertrouwen in mensen die ik niet ken, geen vertrouwen in mensen die ik wel ken en vertrouw alleen mijn 2 beste vrienden. Maar ook weer niet genoeg om dit met hun te delen. Praten met jou kan ik ook niet meer. Alles wat ik vertel vergeet je, of je valt letterlijk in slaap als ik opties vertel over een eventuele vakantie.
Waar is de tijd gebleven dat we nog een team waren? Waar is het mis gegaan?
En gaat dit nog wel goed komen?
Ik kan niks anders doen dan eerlijk zijn. En dat ben ik. Over alles. Over mijn gevoel, wat ik denk, wat ik vind....., maar toch hebben we elke week gezeik. Je doet er niks mee.
Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen.
Ik kan alleen maar denken aan onze mooie zoon, die ik geen verdriet wil doen.
Maar ergens denk ik dat hij gaat opgroeien met gescheiden ouders en dat breekt mijn hart.
Hoe kan ik tot je doordringen?
Wat moet ik nu nog doen?

Ik kan nog zoveel typen over wat ik voel, denk en weet. Maar om dit alles wat ik al tegen je heb gezegd in je gezicht te herhalen hier is te contronterend. Ik laat het hier nu bij. Misschien typ ik het andere deel later wel.

Love is a battlefield.