Hilarisch, kansloos en overleven.

19 Mei is de laatste keer dat ik heb geschreven. Dat is nog niet eens 4 maanden geleden. Klinkt kort, maar geloof me, ik kan een 3-delig boek schrijven over de ellende die in de tussentijd is gebeurd!

Sommige dingen zijn achteraf hilarisch, sommige dingen kansloos en waar ik geen energie meer in wil stoppen, maar sommige dingen zijn nog steeds gaande helaas...

Om te beginnen weten de meeste mensen die mijn verhalen volgen vast nog wel het moment waarop ik ziek was tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik was strontverkouden, had onwijs pijn in mijn keel en niks qua middeltjes hielp. Wat bleek? Ik had ontstoken stembanden!
Hoe je er aan komt? Gewoon pech hebben...
Hoe kom je er vanaf?...door stemoefeningen te doen bij een logopedist. Hilarisch. Ik heb 4 maanden geen stem gehad . En geloof me, dat is echt raar. Ondanks ik door mijn eigenwijsheid eerder ben gestopt en sommige woorden en klanken nog lastig vind, kan ik gelukkig weer volop kletsen en mezelf verstaanbaar maken.

In die periode van geen stem hebben ben ik bevallen van een prachtige zoon. De dag na de bevalling leek het me een prima idee om de geboorte gewoon op social media te knallen zodat ik niet iedereen met fluisterstem hoefde te bellen. Wat een prima idee leek te zijn, leverde achteraf een gigantische familieruzie op. Achter mijn rug om.
De reden? Nummer 2 was het er niet mee eens dat nummer 1 het nieuws eerder hoorde. Echt, serious?. Ja, geen grap. *zucht*
Kansloos. Meer heb ik er niet over te zeggen.

Dingen die nog steeds spelen?. De reuma!. Stipt op nummer 1!
Heb welgeteld 6 weken kunnen werken na mijn zwangerschapsverlof. Daarna belande ik op de SEH. We zijn nu bijna 2.5 maand verder, en hoop de 17e de juiste diagnose te kunnen krijgen van mijn lichamelijke ellende. Ik bespaar jullie het hele verhaal, dat komt misschien later nog.

Voor nu is het elke dag overleven. De pijn is niet te beschrijven wat de zorg voor onze zoon behoorlijk pittig maakt.
Elke dag moet ik vanuit het diepst van mn tenen de energie halen om toch een leuke moeder te kunnen zijn. Omdat zoonlief nog 3 keer op een dag slaapt, kan ik ook elke dag 3 keer een dutje mee doen. Met dat kleine beetje energie wat ik daardoor opbouw heb ik de mogelijkheid om dingen zoals mezelf douchen en aankleden haalbaar te maken.

Nu mn hoofd zo vol zit, heb ik het douchen ingeruild voor het typen. Even weer eens in mijn dagboekje schrijven zodat ik weer wat kwijt ben en mezelf daardoor wat rust kan geven in mijn hoofd.
Hoe stom het ook klinkt, het speelt al maanden in mijn hoofd. 'Ik moet nog steeds reageren op dat ene privebericht op mydiary'.
En hoe langer ik dat 'uitstel', hoe vaker ik er aan denk en mezelf soms schuldig voel dat ik maar niks laat horen...

Maar hier ben ik weer! *trots*