En toen sprak Antigone

Een week geleden besloot ik Antigone van Facebook te verwijderen en haar foto's van mijn fotomuur te halen. Op Instagram heb ik haar al een tijdje geleden ontvolgd. Ze had een post gedaan op Facebook waarin ze haar vriendschap op Facebook met een vriend van haar vierde. Ik voelde me boos en verdrietig. Drie maanden heeft ze niks van zich laten horen. Drie maanden heeft ze mij in een hoek gegooid alsof ik speelgoed ben, en blijkbaar doe ik er niet toe, in tegenstelling tot haar andere vrienden. Ik besprak het met Rachel en besloot: het is klaar. Ik ga niet meer wachten, morgen verwijder ik haar.

Het was de volgende morgen dat Antigone begon met spreken. Helemaal uit het niks kreeg ik een berichtje. Ze zei dat het haar speet en dat ze me miste. Dat ze bij de studieadviseur was en zij naar me vroeg en dat ze zich toen schuldig voelde. Zich afvroeg hoe het met me ging.

Ik was verbluft, wist niet goed of ik moest reageren en wat dan. Ik heb gereageerd. Eerst luchtig. Zei dat het lang geleden was dat we elkaar spraken en ik me afvroeg hoe het met haar ging. Zij vroeg of ik al gehoord had van mijn scriptie. We spraken af dat we koffie zouden drinken om elkaar te spreken. Ik dacht: dan kan ik dan face to face zeggen hoe ik erover denk. Later bedacht ik me. De boosheid kwam een paar uur later. Ik heb haar een appje gestuurd waarin ik verwoord heb hoe ik me erover voel en gevoeld heb. Dat ik de avond ervoor besloten had haar van Facebook te verwijderen, hoewel ik daar nog niet aan toe gekomen was. Dat ik me zorgen gemaakt heb, bang geweest ben, verdrietig was en boos. Dat het drie maanden geweest zijn, drie hele maanden waarbij ze na één maand beloofd heeft om spoedig contact met me op te nemen. Maar dat ik juist daarom ook benieuwd ben naar haar verhaal. Wat er gebeurd is dat ze zo gedaan heeft zoals ze deed. Dat ze me dat bij de koffie mag vertellen. Het was als boos appje bedoeld, maar volgens Esti en Joop, aan wie ik het laten lezen heb, klonk het eerder intens verdrietig. De boosheid breng ik tijdens de koffie nog wel even over dan.

Vandaag zouden we koffie drinken. Ik heb het afgezegd. Morgen heb ik tentamen en ik wil liever er nog even voor leren. We hebben het verschoven naar volgende week. Ze begreep het zei ze. Ik denk: dat is haar geraaien. Op dit moment vraag ik me af waarom ik niet gezegd heb: het is te lang geleden, je hebt te lang gewacht, ik hoef je niet meer te spreken. Maar blijkbaar ben ik er te nieuwsgierig en te goedhartig voor.

Vanavond zie ik Rachel wél. Dat leek me even voorgaan. Pauze van het tentamen leren moet ook kunnen, ik zou in de avond toch vrij weinig meer doen denk ik. Het wordt onze vierde date en we gaan bij haar thuis eten. Ergens ben ik blij dat Antigone zo lang zweeg. Ik vraag me af of ik anders Rachel had ontmoet.