Geniet. Maar wel met mate(n).

Liefde gaat bij mij door de eerste vier glazen wijn.
Natuurlijk eerlijk gestolen van Giphart zijn verhaal over iets met Ivanhoe en dubbelzinnigheid, maar desalniettemin een erg sterke zin.

Het eerste flesje wijn is er door heen. De kurk (technisch gezien niet volledig waar) kan van de fles blijven. De fles is leeg. Mijn glas nog half gevuld met het laatste restje wat ik er uit kon krijgen.
Een woning kun je meten in flessen wijn. Als de eerste leeg is vind ik dat persoonlijk een aardige mijlpaal. Niet een enorme, maar toch een aardige. Niet dat ik zoveel flessen wijn drink, maar als je eens genoeg hebt van dagen maanden of andere triviale manieren om tijd te meten, zou je in mijn geval kunnen kiezen voor hoeveelheden flessen wijn die zijn genuttigd en waar uitermate van is genoten. Onder genot van Jazz of andere fijnzinnige muziekjes. Of minder fijnzinnige muziekjes. Of gewoon getekende series als Peter lois & co. Of D’oh!
Of onder genot van Kafka. Of Psychologie magazine. Of gewoon de metro die ik toevallig had meegenomen. Vooruit bij mij kruipt er ook wel eens een Heleen van Rooyen tussendoor.
Zo illiterair ben ik ook wel weer. Maar van genoten. In ieder geval.

Laatst zag ik een bekende nederlandse rap artiest samen met een groot orkest. Hij had ook nog een maatje van zich mee gebracht. Sowieso is de rapper wiens artiestennaam meestal een vrouwennaam is een held. In mijn optiek. Een filosofische poëet en een beatmeistro. Dat mag ik wel. Graag.
Ze sloten het heerlijk optreden af met een mening, een opinie. Een opinie die ik onlangs weer tegenkom bij de zeer geliefde nieuweling. In een andere context wel eens waar.
Leef! Leef! Leef!

Ik hoop dat ik de interpunctie juist heb gebruikt.
Schaakmeester wilde de laatste drie woorden onderstrepen. Ik kon het niet meer met hem eens zijn. Alweer.
Om terug te komen op het optreden. Ze sloten de set af met de mening dat er een dertiende gebod zou moeten zijn. Niet dat ze zo religieus zijn ingesteld die jongens, maar toch, het zit redelijk in het normen en waarden bestand ingebakken van de gemiddelde medelander. Het dertiende gebod zou volgens hen moeten luiden.

Geniet.

Hoe mooi zou de boodschap zijn geweest als er in dit welbekende verhaal inderdaad een dertiende gebod was geweest waarin stond dat je moest genieten. Niet moeten onder dwang. Maar moeten zodat mensen (want wat moet, dat moet) er meer bij zouden stilstaan dat ze meer zouden genieten van hetgeen waar ze zich mee bezig houden.
Meer zouden genieten van het werk dat ze doen (en als ze daar niet van genieten, zoek nieuw werk) van rondlopen door een drukke winkelstraat en de muffe maar warme zweetgeur van winkelend publiek samengesmolten met de geur van worstenbroodjes.
Genieten van de dag lekker beginnen met koffie en een krantje, en genieten van de glimlach of geschrokken blik in de ochtendspits van dat ene meisje met haar tas vol boeken op schoot die opeens wakker schrikt en zodra ze van de schrik bekomen is ontdekt dat ze nog zeker tien minuten in de trein moet zitten voor ze er is.
Genieten van een dag niet gebeld worden, wat dan wordt verstoord door die ene vriend die even vol enthousiasme kwijt wilt hoe ze hem vonden bij dat gesprek.

Vol pessimisme moet ik constateren.
Dat er vermoedelijk helemaal niets zou veranderen.

Dat mensen zich nog steeds druk zouden maken om volledig onbelangrijke dingen en dat ze nog altijd zich kwaad zouden maken om de vertraging van de trein. Ook al schijnt die dag opeens de zon.
Hen dag laten verkloten door die vriend die belt terwijl ze zo lekker de hele dag nergens last van hadden. En niet bedenken dat er óók een knop op dát ding zit.

Zoals op zoveel dingen.

Dat de charme die genieten nu nog met zich meedraagt (het is niet voor perse voor hippies, maar het is toch een beetje zweverig) zou worden verstoten door de mores van het christendom waarbij er vast weer een bepaalde groepering ‘genieten’ als een verplichting gaan zien. En genieten onder dwang is als een vakantie die je een half jaar van te voren boekt en als je er dan bent blijkt het niet zo bijzonder. Máár je moet wel genieten. Want hier heb je het hele jaar naar toe gewerkt. En hier schijnt de zon! En hoef je niet te werken!

Nee, laat genieten maar gewoon over aan de lucky few. Aan de paar die het wel begrijpen, aan dat kleine selecte gezelschap wat de balans heeft gevonden tussen een proud mary roker en een stropdas. Niet zweverig genoeg voor new age. Niet nuchter genoeg voor Kanis en Gunnink.