Het is wennen
Afgelopen week kon ik wel tegen mijn omgeving zeggen dat het beter ging. Dat deed het ook wel even. Tot het lange termijn missen begint.
Eerst, ga je iemand missen omdat je die persoon veel spreekt maar wanneer je al langere tijd niet gesproken hebt en je er vrede mee hebt, begint een ander soort missen. Daar ben ik nu.
Ik moet op mijn eigen benen staan, het is onwennig en ik wil eigenlijk niet.
Gisteravond ineens veel verdriet, hoort bij het verliesproces neem ik aan. Nu voel ik me niet sterk genoeg om de dag aan te kunnen. Gelukkig heel veel lieve mensen om me heen die er voor me zijn. Ik kan op ze steunen wanneer ik dat het hardst nodig heb. Ik hou van ze voor wie ze zijn.
Het is wennen.
Ik ben op mijn vingers getikt omdat ik probeerde open te zijn, mijn gedachten op te schrijven. Ik voel dat ik me afsluit. Dat intense gevoel van binnen wat heel hard NEE roept wanneer ik open probeer te zijn. Zelfs de psycholoog komt nu te dichtbij.
Het was niet eerlijk.
Het grote gevaar? Constant in je eigen verdriet zwemmen zorgt ervoor dat je het afglijden naar dat diepe dal niet meer ziet gebeuren. Je beoordelingsvermogen is overgenomen door emotie, zelfhaat.
Ik en de situatie lijnen wel op nu, zolang dat zo blijft voelen is het prima dat ik me ontzettend boos voel. Laat ik het maar eens voelen in plaats van constant geloven dat alles mijn fout is! Ik kom voor mezelf op, ik durf anderen nu tegen te spreken. Uiteindelijk vind ik hier mijn kracht en komt het weer in evenwicht.
Even al die triggers vermijden, voor de bom ontploft. Voelen mag, fysiek moet het nooit worden
Eerst, ga je iemand missen omdat je die persoon veel spreekt maar wanneer je al langere tijd niet gesproken hebt en je er vrede mee hebt, begint een ander soort missen. Daar ben ik nu.
Ik moet op mijn eigen benen staan, het is onwennig en ik wil eigenlijk niet.
Gisteravond ineens veel verdriet, hoort bij het verliesproces neem ik aan. Nu voel ik me niet sterk genoeg om de dag aan te kunnen. Gelukkig heel veel lieve mensen om me heen die er voor me zijn. Ik kan op ze steunen wanneer ik dat het hardst nodig heb. Ik hou van ze voor wie ze zijn.
Het is wennen.
Ik ben op mijn vingers getikt omdat ik probeerde open te zijn, mijn gedachten op te schrijven. Ik voel dat ik me afsluit. Dat intense gevoel van binnen wat heel hard NEE roept wanneer ik open probeer te zijn. Zelfs de psycholoog komt nu te dichtbij.
Het was niet eerlijk.
Het grote gevaar? Constant in je eigen verdriet zwemmen zorgt ervoor dat je het afglijden naar dat diepe dal niet meer ziet gebeuren. Je beoordelingsvermogen is overgenomen door emotie, zelfhaat.
Ik en de situatie lijnen wel op nu, zolang dat zo blijft voelen is het prima dat ik me ontzettend boos voel. Laat ik het maar eens voelen in plaats van constant geloven dat alles mijn fout is! Ik kom voor mezelf op, ik durf anderen nu tegen te spreken. Uiteindelijk vind ik hier mijn kracht en komt het weer in evenwicht.
Even al die triggers vermijden, voor de bom ontploft. Voelen mag, fysiek moet het nooit worden
03 nov 2017
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 mei 2019 leven, waar nu weer heen?
- O 07 apr 2019 Ik ben gewoon genoeg
- O 25 mrt 2019 Het moest niet zo gaan, maar deed het wel
- O 20 mrt 2019 Even niet
- O 06 mrt 2019 † Opa † ( 5 )
- O 11 feb 2019 Waar de spijt geen verschil meer zal maken
- O 29 jan 2019 De ruzies waar we niet uitkomen
- O 08 jan 2019 Tijd om te slapen
- O 03 jan 2019 Terug van weggeweest ( 1 )
- O 07 dec 2018 Het is zo slecht niet
- O 20 nov 2018 Zo zal het gaan
- O 13 nov 2018 Als het morgen voorbij is
- O 08 nov 2018 Ik vertrek ( 2 )
- O 30 okt 2018 Iemand zo erg missen
- O 28 okt 2018 Afkicken van Ritalin