#Hoofdstuk 1. deel 4.

Onderweg praten Oliver en Charlot over onbelanrgijke dingen, zoals, hoe oud hij was en of hij huisdieren had. Charlot vertelde ook het een en ander over zichzelf. Uiteindelijk moesten ze allebij een andere kant op en dus namen ze afscheid van elkaar. Toen Charlot eenmaal thuis was, was het al tegen de middag. Ze wou voor zichzelf een lekkere lunch bereiden, maar was vergeten de benodigheden te halen. Dat werd dus nog even snel naar de slager voor wat beleg. Na langs de slager te zijn geweest had ze alles wat ze nodig had en ging ze snel aan de slag. Het duurde niet lang of ze had een heerlijk broodje met ei, dunne schijfjes tomaat, dunne schijfjes komkommer en een lapje spek. Terwijl ze aan het genieten was van haar broodje dacht ze aan eerder die dag. Het was toch raar, hoe Oliver in hun tuin stond, hij vondt het zelf ook helemaal niet raar. En dan die vraag die ze zelf had gesteld en waarop ze geen duidelijk antwoord had gekregen. Waar kwam hij dan wel niet precies vandaan. Die vraag zat haar dwars. Eigenlijk zat die vraag haar al vanaf het moment dat ze het vroeg dwars. Ze wist dat ze daar vandaag toch niet achter zou komen en ging naar de woonkamer om wat tv te kijken.

De tijd verstreek en al gauw was het avond's. Charlot besloot om het avond eten klaar te maken toen er op de deur werd geklopt. Verbaasd keek ze naar de klok, 7 uur. Ze verwachte niemand. Terwijl ze zich afvroeg wie daar aan de deur stond liep ze naar de voordeur toe en deed hem open. Ze keek om het hoekje van de deur en tot haar vebazing stond daar Jane. "Jane? Wat doe jij hier?" Toen pas zag ze dat Jane buiten adem was en dat haar truitje gescheurd was. "Jane?! Wat is er gebeurt? Kom snel binnen." Jane stapte naar binnen, nog steeds buiten zei ze "Ik zag iets, ik weet niet wat, maar ik zag iets!" "Je zag iets, Jane, ga even rustig zitten, dan maak ik wat thee." Charlot en Jane liepen allebij door naar de keuken. Jane was niet van plan te gaan zitten voor dat ze had gezegd wat ze had gezien.

Ze begon te vertellen over dat ze iets had gezien in het bos en erachter aan was gegaan. "Het zag er zo raar en eng uit, ik moest gewoon weten wat het was." "En wat was het? Heb je het van dichtbij kunnen zien dan? Misschien was dat wel hetzelfde als wat ik toen zo snel had gezien, toen ik op weg was naar jou." zei Charlot. "Precies, daarom, dat dacht ik dus ook." Ze vertelde hoe ze steeds dichter in het wezen zijn buurt kwam, tot het zich op een gegeven moment omdraaide. "Het keek me recht aan, ik zweer het je, het was zo eng! Zijn ogen waar helemaal rood doorlopen en zijn pupil was pik zwart. Het was alsof hij recht door me heen keek." zei Jane en ze voelde de rillingen over haar lijf gaan. "Maar, wat was het dan?" vroeg Charlot verbaasd. Ze kon zich niet voorstellen dat er een of ander eng wezen in hun bos zat, wat als het hun dorp al was ingeslopen? Toen bekroop haar een beangstigend gevoel, wat als het wezen wat Jane had gezien, een mens was, en als het een mens was, was het dan het mens wat had ingebroken bij Mevrouw Johnson. "Was het een mens achtig iets?" vroeg Charlot, toen ze ontwaakte uit haar diepe gedachten. "Hoe weet je dat?!" Nou, ik had je toch verteld dat er bij Mevrouw Johnson was ingebroken? Nou, dat was geen dier, maar een mens. "Dus je denkt..." "Ja, dat is precies wat ik denk..!" Onderbrak Charlot, Jane. "M Maar..." stotterde Jane. "Wie is het dan?" vroeg Jane daarna. "Dat weet ik niet, maar ik denk dat we daar maar eens achter moesten komen...denk je ook niet?"

TheWriter